Para gibi harcadığımız ya da harcandığımız anlardan bize kalan...Hangi şekilde düşünürsek düşünelim yaşanamayan anlar...Eşittir zamanlar.
O halde ne yapalım; sızlanalım mı.Ya da bırakıverelim ucunu gitsin mi.Garip bir şey bu.İnsanın defalarca yıkılıp,defalarca yeniden ayağa kalkması ve göz göre göre kendi içinde kaybolması gibi.Ucu bucağı olmayan düşüncelere dalıp gitmek,yaşamı daha bir yaşanır mı kılıyor.Küs olduğu ya da yara aldığı yılları yeniden katınca günlerinin içine,neyi anlayabiliyor,neyi halledebiliyor ki insan.Herşey nasıl da çabucak değişiyor.Duyarlılık karşısında birdenbire oluşan şey mi boşluk.Oysa ki bildiğim duyarlılık bu değildi.Tamam işte tut yakala şimdi...Sakın bırakma...Şayet bırakırsan ucunu,yine herşey sarpasaracak diyesim geliyor...
İnsan olan her insanda olur mu acaba diyoruz.Boşluğun derinliğinde rastlıyoruz kendimize,itip kakalıyoruz onu,bana ait değilsin diyoruz.Bazen de evet budur deyip aceleyle hazırlıyoruz kendimize çıkan yolculukların bavulunu.Onun tartamadığımız ağırlığıyla ezilip yok olmayı yakıştıramıyoruz kendimize..Bir miktar da olsa,aslında onun varlığıdır yaşama mücadelemizin nedeni.Onunla buralara geldik...
Yaşıyoruz...Kara tasalar sarsa da içimizi sorgularla...Hatta bunca sorgudan boş döndüğümüz zamanlar olsa da,yine de vazgeçemiyoruz yaşamdan...Farkındalıklara nasıl kahredebiliriz ki...Acısıyla tatlısıyla onlarla varız...Tüm bunları düşünürken olduk ya da olmadık yerlere varıyoruz.Olmadık yerler diye düşündüğümüz yerlerin,olmadık yerler olmadığını,kendimize ait olduğunu görüyoruz.Kafamız iyice karışıyor.Boşluğumuz belki biraz daha büyüyor,belki de yeni açıklamalar getiriyoruz onlara.Ve bunlar sayesinde yeni anlar yaratabiliyoruz...Bu da en güzeli...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta