Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ölçüsüz ama kafiye uyumlu, duygusal ve etkili bir şiirdi. Tebrik ederim Ali Bey...
Nasıl olsa göz yaşıdır her kara sevdanın bedeli...
alkışlıyorum.....
Hüzünlü,anlamlı ve etkili,ustaca yazılmış,tebrik ve takdir ederim,Ali Başol Hocam,kaleminiz daim olsun,umut ve ışık saçsın,saygılarımla,tam puan, Enver Bilgiç
Boş ver sen kardelen yaşa hayatı gönlünce,
Suskunluğun çığlığı düşmesin gecelerine...
Sevmek bu çağda ütopya,yırt at karanlıkları,
Çık yaban sokaklarına gez,dolaş özgürce...
........................Bırak ben dönüyor olayım sevdamıza deli deli,
........................Nasıl olsa göz yaşıdır her kara sevdanın bedeli...
Bir süredir sayfanıza uğrayamamıştım. Gördüm ki çok kişi de uğramamış, üzüldüm. Sayfanızı grup arkadaşlarına emanet etmiştiniz... Kendi adıma özür diliyorum.
Bu güzel sevda şiirinizi kutluyorum. Dilerim kardeleninize ulaştınız.
Bırak ben dönüyor olayım sevdamıza deli deli,
........................Nasıl olsa göz yaşıdır her kara sevdanın bedeli.....
Poyraz öyle bir esiyorsun ki odamda sanki uzansam dokunuvereceğim bu satırları yazan o avuçlarına...
Sevgilerimle Arkadaşım
Boş ver sen kardelen yaşa hayatı gönlünce,
Suskunluğun çığlığı düşmesin gecelerine...
Sevmek bu çağda ütopya,yırt at karanlıkları,
Çık yaban sokaklarına gez,dolaş özgürce...
........................Bırak ben dönüyor olayım sevdamıza deli deli,
........................Nasıl olsa göz yaşıdır her kara sevdanın bedeli...
Vallahi dost kaleminiz ve duygularınız bir harika.
Bütün yeni şiirleriniz 10 ve listemde.
Kaleminizi kutlar saygılar sunarım.
Evet yasamda her seyin bir bedeli var mutlaka.Ne varki bazi bedelleri hayatimizla oduyor, dunyamizi karatiyoruz.Aslinda hic degmiyor,bu dunyaya bir kere geldigimize gore ayni noktalarda odaklanmamak gerek ,hayata daha degisik yonlerden bakmali diye dusunuyorum. Siiriniz gene icleri yakiyordu.Tebrikler dost.
Üsdad şiirlerinizi her okumamda çok hüzünleniyorum.Size hüzünlerin şiari demek geliyor içimden.
Kutlarım yine harika dizelerdi.
Saygımla
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta