B'alık Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

B’ALIK
Bir keresinde balığa gitmiştik Rana!
Hani her şeyin boğucu olduğu
Mazot kokusunun, karbonmonoksitin
Yaygın olduğu
Yalnız insanların yaşadığı çağda
Hatırlar mısın?
Bir balığı bile yakalayamamıştım
Gülmüştü kara talihim bana
Öyle gülmek değil
Aşağılarcasına gülmüştü
Oysa ben
Balığa söylediğim bileden bile vicdan azabı yaşadım
Acaba oltama takılsaydı
Neler yapardım!
Rana,
Kuşlar, balıklar ve insanlar
Hiçbiri özgür değil artık
Hepsini bir kafese soktular
Çıksalar o kafesten boğulacaklar gibi
Acı verici!
Hem hepsinin dünyasında bir savaş var
İnsanlar kendileriyle savaşmakta
Balıklar insanlarla
Kuşlar da insanlarla
Görüyorsun Rana!
Bütün savaşın suçlusu insanlar
Bende insanım Rana!
Ama ben savaştan nefret ederim
Korktuğumdan değil
Dünyayı
Balıklar için
Kuşlar için
Bir de bizim için
Yaşanacak bir yer olarak hayal ederim.
Sence olur mu Rana?
Bir balığı tutmaktan korkan
Bir insandan
Dünyayı hayaline kavuşturmak
Olur mu?