Azraili Solladı Yokluğun

Sabahın köründe uyanan saatler
İlmeğini boğazıma çoktan geçirmiş
Ve gözlerimin kapısını açar açmaz
Kendimi asılı buluyorum gölgemde.

Umudun üstünde yazan nottaki
Şu kahrolası belkilerin celladı
Başımı alır almaz sana götürüyor
Yollarına kırmızılar sererek.

Yüreğimden damlaya damlaya
Ne zaman aramaya çıksam kendimi
Yokluğum, yokluğun çeviriyor etrafımı
Ve birden bire sensizlik çoğalıyor.

Yalpalaya yalpalaya iniyorum
İçimdeki boşluğun hücresine
Bir kez daha mahkum düşüyorum
Bileklerime vurulan kederimle.

Sırtıma saplanan acının nakaratı
Dizlerimin bağını birbirine doluyor
Yüreğimden boşalacakmış gibi
Üstüm, başım canıma bulanıyor.