-Sevgiliyi sarabilmek için
Azrail oldum...
Canan:
Hey arkadaş! Azrail misin, nesin?
Dur hele, dünyaya doymadım ki ben...
Bir nefes daha ver, daha, bir daha...
Yasak meyvaları soymadım ki ben...
Azrail:
Mülkünün sahibi, emanet ister...
Kalmak ister isen, hünerin göster...
Sarmayı bekliyor, beş metre astar;
Cesedi sarmaya doymadım ki ben...
Canan:
Beni çook sarmak isteyen vardı;
Yılan, Çıyan, İnsan; biri de Yar'dı...
Hepsinin saçları çoktan ağardı,
Kimseyi sarmaya koymadım ki ben...
Azrail:
Kimseler saramazsa, ben sararım...
Kimseler aramazsa, ben ararım...
Güzel gözlü, fidan boylu sorarım...
Ceylan gözleri az oymadım ki ben...
Canan:
Ne olur, beni de görmezden gelsen? ! ! !
Biraz yetimlerin yüzüne gülsen! ! !
Neler çektiğimi bir bilebilsen;
Ana kucağına doymadım ki ben! ! !
Azrail:
Muhammed görmedi, ana kucağı,
Onu bile yaktı, çölün sıcağı...
Nicesin söndürdüm, tüten ocağı;
Ana kucağında doğmadım ki ben...
12.6.1989
Kayıt Tarihi : 31.7.2005 20:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Uzun hikaye; hem seven, hem kaçan bir ceylan vardı bir zamanlar. Sana sahip olamazsam, öldüğün gün mezardan çıkarıp saracağım diye büyük konuştum. Ama olmadı. Kendimi kandırmak, sevgiliyi sarmak için, bari Azrail olayım dedim. Olabildim mi bilemem? Halbuki ben bir sineği dahi incitemem. Ama biri beni zorla Azrail Yaptı. Ama yine de can alamayan, sadece seven, yufka yürekli bir Azrail. Takdir sizlerin.
Tbr ederim
TÜM YORUMLAR (2)