Azrail Utanır Şiiri - Necdet Bilirer

Saymayı bıraktım;
Veda yüklü mısralarla,
Ölüme uğurlandığım sokaklarda.
Saatler günler anlamsız kalır.
Zamanın ölçeğinde yıllar utanır.

Ağlamayı bıraktım;
Yokluğunda kuruyan göz pınarlarımın,
Sancıtan gecelerin karasal ikliminde.
Ruhumu acıtan yaralardan söz etmiyorum bile;
Eşikler anlamsız kalır.
Acının ölçeği utanır.

Konuşmayı bıraktım;
Can çekişen sözcüklerin çırpındığı,
Hudutları aşan haykırışların çığırında.
Dilim işlevsiz kalır.
Gözümdeki kanlı nidalardan,
Sesin ölçeği utanır.

Yaşamayı bıraktım;
Duvarlara çarpa çarpa parçalanmış uzuvlardan,
Bütünlüğünü yitiren ruhumdan geriye
Çürümüş bir ceset kalır.
Hayattan öyle kopardın ki beni
Canımı almaya azrail utanır.