Söylencesi kalmış geride, ıssız tanıkların.
Gölgesiyle buluşmuş izsizlikleri,
Canlarına tak etmiş işsizlikleri.
Minik minik giderken elleri,
Mışıl mışıl uyutmuşlar çocuk yüzleri.
Yanmış,
Körelmiş,
Kurumuş,
Ölmüş cennetti,
Tek bildikleri.
Kıyısına yaslananları almış,
Kırıntısına kadar kullanmış, atmış.
Bir başkasına kadar yummamış gözleri.
Cehennem açmış kucağını, diri.
Tanrı'nın zamanı yetmiyor, belli
Herkes birbirinin Azrail'i.
11dokuz9 | 21:12
Mercey.
Kayıt Tarihi : 18.3.2011 21:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!