Azrail'i Görmeden Şiiri - Bahattin Tonbul

Kor kor ateşler düşer, yarsiz olan gönlüme
Kayıp yarin içinde, haykırırım hergün ben
Hayatın sayfaları, bağlanmışsa ömrüme
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben

Gözleriyle konuşur, hayalinde susarım
Birtek gönül bağladım, o olmazsa kusarım
Şayet dillenir ise, yüreğimi asarım
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben

Sen olmadan esecek, rüzgarları bozarım
Girdiğin o toprağı, ellerimle kazarım
Bitmeyen anıları, yüreğimde yazarım
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben

Sabah okunur ezan, dinlemesi hoş olur
Gün olup ağlayacak, gönülleri boş olur
Boşalmış kadehlerin, sonucu sarhoş olur
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben

Yükseklerden bakışın, içerime dokunur
Ruhumdaki hüzünü, hayalin de sakınır
Çıplak ayaklarına, ateş değse yakınır
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben

Bahattin’i görmeden, bağlamış onu sırta
Kurumuş yaprak gibi, savrulur ulu orta
Bağlasanda iplere, sevdan olamaz karta
Azrail’i görmeden, her gece ölürüm ben
Bahattin Tonbul
11.11.2012