Azrail Alır Tatlı Canı

Karanlık değil bu gece dumanlı ve buğulu
Bedenimi titreten gazap mı yoksa gecenin soğuğu
Şu insanlar şu koskoca dünya,
Rehin mi olmuş
İnsana bir şey anlatan bu dumana

Acımasızdır bir cellat gibi
Yok edip eritir insanı o duman
Mahmur gözler ıslanıp buğulaşır
Çaresiz kalıp pişman olunca insan.

Hep yiğitler efeler ölmez derdin
Sen yaşarken ölmedin mi
Ömür bitince titrer bedenin
Sen ömrünü hiç düşünmedin mi

Şu çaresiz diz çökmüş sen misin
Sarp kayalı dağların korkusuz efesi
Yoksa senden mi geliyor
Boğaza saplanmış hıçkırık sesi

Buğulu gözler görünce karanlık duman
Dökülmek ister gözden bir damla kan
Sanma ki ölmez insan
Bir gün mutlaka ölecektir insan

Ölümün yoktur insana acıması
Sızlamaz Azrail’in vicdanı
Dökülmez gözünden bir damla gözyaşı
Azrail gelince sanma ki almaz bu canı

Nice güçlü insanlar ölür
Dumandan uzağı kimse göremez
Titreme benim naciz bedenim
Senide dumanlar içinde kimse göremez.

Gece bitmek
Duman dağılmak isterken
Devrilen koca çınarlar kalkmaya uğraşırken
Kan süzen mahmur gözler gülmek isterken
Hala sen ağlar mısın dağların korkusuz efesi

Ölümün yoktur insana acıması
Azrail geldi mi alır mutlak o canı
Ananın babanın mülkün olmaz faydası
Azrail alırken o tatlı canı.
20.12.1999/Elazığ