Azrail... Şiiri - Ali Nazım Başaran

Anlaşıldı
Ufuk göründü son yaklaştı…
Korkmuyorum ne fırtınadan,ne denizlerin enginliğinden,
nede gecelerin karanlığından…
son nefesimde,bir mola verdim
sinsice hiç görmediğim bilmediğim, biri geldi
dikildi karşıma upuzun,
ayakları yerde, başı gökte
bana şöyle baktı, baktı uzun uzun…

ve gürledi! ..
Öyle bir ses,öyle bir uğultu! ki
Sanki Gök yarıldı, o mavi gök başıma yıkıldı…

Selam verdi, o tarif edilmez sesiyle
Korku ve Elem getirdi, bilinmez diyarlardan…
Dedi ben Azrail
Şöyle derin bir nefes aldı, sonrada bir offf çekti
Yorgunluktanmı, derttenmi ofladı, bilemiyorum? ..
Nedeni ne ben sordum, nede o söyledi! ...

Hıhı Korkmadım AMA! siz öyle sanın
Ne diyorsunuz be Altıma yaptım altıma
Ama Korkmuyormuş numarası yaptım Azrail’e…
Hıhı sanki Numarayı yedi …

Titrek ve ürkek bir sesle,
selam verdim Azraile…
Hoş geldin,hoş geldin..ölümlerin efendisi hoş geldin…
Dedim ona
Söyle canımı almayamı geldin? ..
Tuttu omzumdan, canımı incitmeden, Baba şevkatiyle
Korkma korkma dedi, benden zarar gelmez sana
Ve Oturduk yan yana, dedi cigaran varmı bana
Yaktım iki cigara, ve birini verdim ona
Başladık Eski iki dost gibi, derin sohbete…

Çekti efkarlı efkarlı cigarayı
Bir eli omuzumda,
İki gözü belimdeki silahımda…
Anlaşıldı çektirecek tetiği, zayıf bir anımda! …

Ve mırıldandı, kendi kendine
Ogün bugün değil…

Azrail
Sevdim seni be …