Azrail Şiiri - Sevilay Saban

Bugün herzamankinden farklı
Görünüşte aynı gün, ama bende farklı
Evde yalnızım, pencereden bakıyorum
Birşeyler olacak biliyorum
İçim kıpır kıpır, yüreğim ağzımda
Öylece oturmuş bekliyorum
Bakıyorum ama görmüyorum
Birden birşey oldu
Vücudum kaskatı kesildi
Yaşıyorum ama hissetmiyorum
Sen sende kimsin, nasıl girdin evime
O öyle bakıyordu
Kalkmak istiyorum, bağırmak istiyorum
Olmuyor bu kim, neden öylece bakıyor
Ben şaşkın, aklımda binlerce düşünce
Gel, gel benimle dedi
Ruhum sevinçle vücudumdan ayrılmak
Beni terk edip gitmek için
Hareket etmeye, kıpırdanmaya başladı
Dur dur dedim
Şimdi olmaz olmaz dedim
Daha çok erken
Çocuklarım geldi aklıma
Onlar daha küçük bensiz ne yaparlar
Götürme beni, onları büyüteyim
Elleri ekmek tutsun, mürvetlerini göreyim
O zaman gel götür beni
Ama şimdi olmaz, lütfen
Ağlıyordum, yalvarıyordum
Olmaz ömrün bu kadar benimle gel
Anladımki vazgeçmiyecek
Beni almadan burdan gitmiyecek
Birkere daha çocuklarımı göreyim
Onları sonkez öpeyim, vedalaşayım
Lütfen buna bari izin ver
Şimdi gelirler okuldan
Tamam ben beklerim dedi
Nekadar hızla geçiyor zaman
Evime, resimlerime bakıyorum sonkez
Hayır artık ağlamıyacağım
Yazılan yazı silinmez
Bukadarmış ömrüme biçilen zaman
Daha hiçbirşey yaşamamış, gün görmemişken
Gidiyorum buralardan
Ey Allah'ım duy sesimi
Ben bu dünyaya doyamadım
Sesler evet geldiler
Koştum öptüm, sarıldım şaşkın bakışlar altında
Beni izleyen o masum gözler
Öğütler veriyorum, onları çok sevdiğimi söylüyorum
Daha küçükler nerden bilecekler
Annelerinin onları son öpüşü olduğunu
O arkamda evet geldi gene
Bir damla gözyaşı döküldü
Bekle dedim
Çocuklar oynayın hadi siz
Yatağıma gittim, hadi al canımı
Ben bu dünyaya, çocuklarıma doyamadım
Ve boğazıma bir yumru takıldı
Artık konuşmak istesemde olmuyor
Canım yavaş yavaş çıkarken
Ruhum sevinçle özgürlüğün tadını çıkarıyordu
Elveda dünya, iyi bakın çocuklarıma.