Azrail Şiiri - Nefes Sahfa

Aklınla yürü, hisler aldatır
Tekrar, tekrar, tekrar hatırlatır
Dağıtır çelengi, çakıyı saplatır
Sana kara topraktan günler sakladım
Öldüm rahatladım
Düşler yonttum
Kızgın kordum
Dünya battıkça alev aldım
Gösterdikçe pençelerini
Bazen mutlu, bazen depresif
Çürüttükçe her bedeni
İşte o zaman anladım
Şehrim çığlıktı
Mezarım sessiz
Ölüm yerim çarmıhtı
Aslında her şey önemsiz
Çiçekler solmuştu
Gecenin çiçekleri
Sonum ne olmuştu
Zâlimlerin çelenkleri
Ve aynanın renkleri
Bir sîma sudan yansıyan
Cesedim satılmıştı
Ruhumdu sarsılan
Yok olup gideceksen
Yaşamın ne mânâsı var
Ölmeden yalancılar
Yarın beti benzi atar
Herkesin sırtı, toprağa yatar
Peki pişmanlık insana ne yapar
Tekrar, tekrar, tekrar hatırlatır
Silinir satırlarım
Ötmez çileme bülbüller
Sönmez var oluşumdaki küller
Kafama düşüp kırılır çelenkler
Yaş dökerim boyunca asırların
Otur üstüne hasırların
Ve gerçekleri hayal et
Götürmeden seni hayalet
Sen ona azrail de
Fakat ondan hâyâ et