Azopya Şiiri - Asım Yıldız

bir ölümün sensizliğindeyken bu can; hayal, arşa tutundu…

sen beni terk etmeden biraz önce çığlık çığlığa küçük kulübemize sığındım
hüzünlerden artakalan kar taneleri damımızda, şöminede yanık yüreklerimiz
biraz soğuk yudumlamış, biraz rüzgar yemiş, şimdi beyazın salkımları altında
saçının teli, titrek sesin, radyo ve sıcak kulübemiz…

donacak vaktimiz yok Azo
kirletilmiş nesiller zehir akıtsa da çorbamıza, pembe panjur ve beyaz çitle beze bizi
çarşaf beyaz, kefen beyaz, kundak beyaz olmalı; inadına karla kaplı olmalı bahçemiz
ihtiyari değil ihtiyarlığımız, kırışıklıklarımızı ser yollara, aklarımızı sür geceye
geri döndürme ergen kızları; hem bak taze çiçeklerimiz var, sıcak ekmeğimiz…
sert adamları da büyüt pencerenin altında; üç cemremiz var, ayaz kıran ateşimiz…
Yusuf’un kuyusu değilse de bu hane, Züleyha’dan ödünç bir çatının altında
kartopu evlatlar, sulu sepken gözler ve sıcak kulübemiz ….

çatlayıncaya kadar oyun peşinde koşan çocukluğumuz
çamurlu yırtık ayakkabılar, bayat somun ekmeğiyle hoş gelsin dünyamıza
ve yoluna gözyaşı dökülen delikanlılar, sokağının başında sabahlanan genç kızlar
kenarı oyalı mendil ve dudağı boyasız bir suretle gelsin…
sadece gecelerimiz ıssız olsun, ıssız adamlara inat…
yazmalarımız sütçüden ve imamdan sorulsun...

bencilliğimi hoş gör Azo, artık biraz da bana ağla
sana iç açışıma ve kendi kabahatimden bu kadar kaçışıma sebep sensin
senle tutuştu ateşim ve yine senden sebep bu yanmayan küller…
şimdi ben de yenilmek üzereyim, titreyen mısralarım nedametle başka bir sabahı umuyor…çaresiz…
iki arpa tanesini birbirine düğümlemek kadar imkansızlardayım
Azopya düşlerine dalmam bundandır,
azabım ve ütopyama sebep; Azopya…

bencilliğimi hoş gör Azo, artık biraz da bana ağla
çünkü bir gün “herkes” seni ağlatırsa, o gün ben “hiç kimse”yim
hiç olmayan kulübemizde.