Azleyle Şiiri - Yalçın Yaman

azLeyle

serin bir akşamüstü 
annem doğurmuyor beni bir kez daha 
ayvalar yapraklarını avuçlarıma taşıyor 
bir ceset kadar büyüyorsun ıslak kaldırımlarda 
bir dağ kadar küçülüyorsun ellerimde 
ölüyor ikimizden biri
duymuyor diğeri
sonra karanlık oluveriyor
gençliğim biraz daha uzaklaşıyor aynalardan
baba evinden çıkan gelin gibi 
süzülüyor hasret yamacımızdan
kumrular tünüyor çınarın  tenhasına
asgari ücretli babası 
pembe çantayı alınca kızına
içimdeki koca çınar binlerce kuşun yuvası oluyor
gökkuşağından bir çatısı oluveriyor evimin
babam anneme beni sorunca
şehri sokak sokak dolaşmak yetmiyor
alnının tahtasında adım yazmayınca
bir cinnet borçluyum size ey insanlar
erteliyorum, annem üzülmesin sabah
öfkemi çiğneyip yutuyor
hicaz makamında bir hayyalel felah
alnımı sersem yüzün şavkına 
yasak bir fikrin şehveti gibi 
dolaşır damarlarımda sevda 
avuçlarında çizgiler yüzümde kertik
tara saçlarını benim için
saçların duvarda rakkas
kediler uyur mu eteklerinde
eteklerin bileklerimde kelepçe
size bir yaşamak borçluyum ey insanlar
erteliyorum, ölmek için vakit var
serin bir akşamüstü
doğmam ben bir daha, bilirim
yarasalar götürsün beni mağarama
sen saraylara layıksın sevdiğim..

Mart 2024-İstanbul