Azkaban Şiiri - Sei Süable

Kaçtığım yer Azkaban, ekipmanım tastamam
Farkım yok bir hastadan, ölüme ihtiras falan
Umutlarım tükenmişti yüreğimde az kalan
Ben başımı senin narin omuzlarına yaslamam
Ben daha bu satırları defterime yazmadan
Bir öfke krizi geçirdim eşine az rastlanan
Ben konuşmaya çalıştım sizle fazla kasmadan
Fakat bana pay hiç yokmuş aşk denen bu pastadan
Aslolansa benim yoldan hiçbir zaman şaşmamam
Her şeyi mahvettiğimde sil baştan başlamam
Benimle beraber bir çift gözüm vardı yaşlanan
Göğsüme bir ok yemiştim sol yanımı açmadan
Hayatım bir ıstıraptı Türkiye'de başlayan
Tanrı yaşadığım için benden her gün harç alan
Arş denilen makamında oturan bir başbakan
Yasaklanır gökyüzünü sapanlarla taşlamam

Haplar etti on gram, bu yaşadığım son dram
Metafor falan yok, konuyu anlatıyorum doğrudan
Eser kalmadı kalbimde umut denen olgudan
Bu yol benim son durağım, bu şiirse son duam
Yoksullar intikam alsın yaşayan her soyludan
Korkmasınlar hükümetten, polisten ve ordudan
Korkmasınlar kelepçeden, işkenceden, sorgudan
Bir devrim ateşi yanar şayet kurtulursak korkudan
Ne bayramdan huzur gelir, ne de birer yortudan
Kaymak tabaka masalla ceplerini dolduran
Paylaşmayı sevmediği tomarları bol bulan
Bir soytarı kabilesi, tanrıyı var olduran
Savaş suçu işlediler her yerde kan donduran
Yeri kanla sulayınca oldular hep toz duman
Hakikat bir katil imiş, genç ruhları solduran
Hayatsa bir ıstırapmış, sükunetle son bulan