Azizime / 6 Şiiri - Emrah Karakoç

Gözlerim kapalı yüreğim yanık
Ben yine adını andım Aziz'im
Gecenin üçünde hala uyanık
Gölgeleri hep sen sandım Aziz'im

Sen gittn gönlümü sızın bürüdü
Olumsuzluk hep üstüme yürüdü
Sanmaki kardeşin sensizken güldü
Dert rengine boyandım ben Aziz'im

Bildiğim doğrudan döndüğüm sanma
Unuttu derlerse sakın inanma
Dostun haksızlığa uğradı amma
Haksızlara kul olmadım Aziz'im

Senin gidişinle karardı dünyam
Yardım etsin bana Hazreti Mevlam
Dünyada huzuru sağlamak davam
İnancımı kaybetmedim Aziz'im

Sen gittin Aziz'im kaldım ben burda
Yem olmam Aziz'im kuş ile kurda
Yaşarken olurdun bucana dulda
Unutmadı seni dostun Aziz'im

Sen gittin hayalin durur karşımda
Eksilme yok gardaş sana aşkımda
Ölürsem okunsun mezar taşımda
Çok şükür kavuştum sana Aziz'im

Bulunduğum ortam kurtlar sofrası
Sevgin bana mekan etti Milas'ı
Atsa da arada kafamın tası
Bırakıp gidemem seni Aziz'im

Karakoç'um der ki; böyledir halim
Ne yapayım gardaş insanlar zalim
Her gün dertler ile yaparken talim
Seni anmakta huzur buldum Aziz'im