Aziz Yarim; İstanbul.. Şiiri - Veysel Sı ...

Aziz yarim; İstanbul....
Yüreğim de kopan büyük fırtına.
Ve sensiz geçirdiğim, her güne olan isyanım.
Bir gül idin nazarım da;
Henüz koparılmamış, koklanmamış.
Boran vurdu sevdama...
Ayaza çaldı koparmaya kıyamadığım son gül.. İstanbul.

İstanbul; sevgili yarim;
Asırların yıpratamadığı, bilge kent.
Ve puslu hatıralarımın başkenti;
Yağmurların da; ruhumda ki sevdanı yıkadığım.
Çocuksu,saf ve de duru isyanım.
Hasretin de aşka oynadığım kumar.
Varlığın da firari bir yalnızlıga kanat açtığım, sevgili yarim;

Sevmek başkadır seninle, aşk bambaşka.
Ve gülümsemek hayata, umuda.
Yok olmaya yüz tutmuş her hatıraya.
Senin gözlerinle bakmak, umut dolu yarınlara..

İstanbul; sen,hülyalarımın şehri.
Kulağımda ezgilerini hissettiğim, ninni.
Şarap tadın da yudumladığım;
Ve dokunmaya dahi kıyamadığım bir peri..
Sen; İstanbul; anlatılan en güzel masal.
Okunan en güzel roman ve söylenen en güzel ezgi..

Evet İstanbul;
Seni ancak kırık,dökük iki cümle ile anlatabiliyorum.
Sakın kızma bana, sitem etme ne olur.
Fazlası gelmiyor içimden yada gelmek istemiyor.
Seni sana anlatmaya, kelimeler yetmiyor.
Kalemim bundan fazlasını yazmıyor.
Geceleri aciz yalnızlığıma inat;
İlham perilerinle rüyalarım da seviştiğim anlarda yazdım bunları..

İstanbul; bu bir sitem değil sana.
Çocuksu bir veda sadece.
Seni en yürekten yine sensizliğin de yaşıyorum ben.
Ve seni yine rüyalarım da seviyorum ben....