Azınlıkta Kaldı Kalbimiz

Gün gelir konuşur insanın kendi sesi
Parlamaya başlar her şey
Adımızın altına sıkıştırdığımız her şey
Gökyüzü, kanaviçe, naftalin
Paylaştığımız ne varsa, unutulmaya yüz tutan
Odalarda, oralarda, yahut çocuk parklarında

İzlerimizi aradım
Yağmur sularının ve çığlıkların doldurduğu

Düşündüm
Yıkılan güzel şeylerin
Dışımıza dökülen kırıkları mı
Çok ses çıkarır
Yoksa
İçimize dökülen kederleri mi

Düşündüm
Bir şey ne kadar unutulmuşsa
O kadar hatırlanır

Düşündüm
Mutluluklar alınmış çocuklar ödenmiştir

Düşümdün
Birbirine karışmış elma bahçelerimiz
Yatarken fırçalanmış dişlerimiz vardı

Düşümdün
Öğretmenden çok şiir girerdi dersimize

Düşümdün
Komşulardan çok sinama otururdu mahallemizde
Çatlak Şoray otururdu
Sultan Şoray otururdu
Türkan Şoray otururdu

Düşümdün
Öz amcalarımızı ozanlardan seçerdik
Akrabalarımızı Sait Faik’le Neyzen Tevfik’le
Arkadaşlarımızı Can Yücel’le, Arif Keskiner’le donatırdık

Şimdi
İçimizden geçen elma bahçeleri durdu
Parlayan her şey durdu
Fahriya Abla’sız kalmış bir mahalle çıkmazıyız
Adımız
Yalnızlık civarında biryerlere taşındı
Azınlıkta kaldı kalbimiz