Bir duygudur içimdeki yazdıran, gidiyorum hiç durmadan, karanlıklardan çıkma günümdür bugünüm yarın aydınlığa kavuşacağım içimde hissederim.
Yürüyorum dedim ya emin adımlarla arkama hiç bakmadan geleceğe doğru yürüyorum usanmadan, karşıma bir asansör bir de merdivenler çıktı yükseklere gitmemi sağlıyan, ben merdiveni seçtim yavaş ama emin adımlarla basamakları teker teker çıkıyordum bazen duraklamalar oluyordu bazen iki merdiven aşağıda buluyordum kendimi ama o kadar emindimki kendimde yılmadan azimle çıkıyordum merdivenleri.
Asansörle çıkmak daha cafcaflı olabilirdi aslında hem daha çabuk ulaşabilirdim doruğa aydınlığa ama ne kadar hızlı çıksam her çıkışın bir inişi olduğundan asansörle kendimi bir anda dipte bulabilirdim o an belkide biterdim ama ben umudumu kırmamak için sade ve yorucu olan merdiveni seçtim inişi olmayan bir yolda hissediyorum kendimi bu merdivende.sonunda ulaştım zirveye ve yorgunluğumu hissettim o kadar tatlı bir yorgunluktu ki bu mutlu etti beni karanlıklarda yoktu artık herşey çok ama çok merdivenler aşağıda kalmıştı.
uzandım merdivenlerin sonundaki mutluluğa artık herşey kolay geliyordu bana kendimi bıraktıkça mutlu oluyodum zirvenin muhteşem güzelliğiyle insanlara seslenebiliyordum oysaki yanımdan asansörle çıkıp beni geçenler gelmişti aklıma şimdi neredeyiler tek başımaydım bu mutlulukta, ben buraya varana kadar kaç kişi inmişti hızla aşağıya sayamadım, asansörün hızına güzelliğine zirveyi birden yakalayacağına inananlar o kadar çoktularki herkez bir anda olmasını istiyordu zirvedeki mutluluğun oysaki bir anda yok oluşlarının başlangıcıydı asansör.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
