Azık Hayaller Şiiri - Hüseyin Özdemir

Sanma ki unuttum
Karakışta kar çiçeğini
Namluda açar bilirim
Gözlerim güneşte
Yeni günü beklerim
Bir dostu kucaklar gibi
Direngen bütün varlığıyla
Meydan okur tepealana
Delip geçer ak bağrını olanaksızlığın
Uzanır güneşin ellerine
Güne gömülürken yıldızlar
Islak bulutlar içer
Ak sütlerini beyaz dağların
Kırk harmanın Kazık belinin
Çal obada yankılanır
Çıplak ayakları
Yırtık gömlekli çocukların
Yanık seslerini yutar
Semerci Ali’nin
Akıl baba ormanları
Çocuk bir akşam vakti
Yankılanır ese alanı gümüş oluk
Oportasında soğuk yoksulluğun
Düşünü yitirmiş
Ahşap evlerin arasından
Kim işitir kim bakar
Ocakta yanan taştan başka
Dağılır işli duman gibi
Kendi sessizliğin de eski obaya
Çıngırak sesli sürüler besler
Azık ettikleri hayalleri

1997