Azıcık Daha Hayat Şiiri - Ceyhan Bektaşoğlu

az da olsa konuşabilsem seninle
eski tanıdıklarımızdan bahsetsem
şimdi resimlerde kalanlardan
bir de isteyipte unutamadıklarımızdan
ahmet abi ve renan ustanın
arasında sıkışan benim desem
sonra da gözyaşlarımı
ellerimin tersi ile silsem

sonra bir bayram sabahı
hafif yan duran çocuk olsam gözlerinde
tanımadığım abiler ablalar arasında
arasam uzaktaki ellerini
bir tören gibi giriversem koynuna
ıssız ıssız gecenin
az da olsa konuşabilsem seninle
hem çok sessiz hem de nazenin

sabaha kadar devam etsem törene
yalvarırım, neler neler anlatacağım
az da olsa konuşabilsem seninle
meydandaki canhıraş kalabalıktan
seçebilsen beni
gene de tutmak istemesen titrek ellerimi
duyurmaya çalışsam

eski bir yolculuğa çıktığımı söylesem
yolda gördüğüm yerlerden insanlardan
bahsetsem
adını sivas'ta bir banka yazsam
ya da
mardin'de bir evin duvarına
sonra da gelip sana anlatsam

çalışan insanları da eklesem
ama ille de
lafı dönüp dolaştırıp sana getirsem
ellerini tutabilsem gözlerine dalarken
öpebilsem burnundan
seni seviyorum derken ağlasam
hem başka neler neler
az da olsa konuşabilsem seninle

balıktan dönenlerin yorgunluğunu paylaşsak
gururla gösterebilsem sana yakaladıklarımı
tebrik etsen beni öperek
kulaklarıma fısıldasan sonra
seni seviyorum desen
gözlerimi kaçırsam
utansam

az da olsa konuşabilsem seninle
ellerinden tutup kaçırsam
güpegündüz kıyıda
kayıkların arasında sevişsem hayalinle
sonra sende katılsan
canhıraş feryat canhıraş ölüm
sende katılabilsen bize

yaşadığın kentin meydanlarına saklansam
gizlice izlesem seni
ellerine hissettirmeden dokunabilsem
kıskansam sen yürürken
deliye dönsem
ve sen yürürken gizlice
kulaklarına adımı desem
az da olsa konuşabilsem

senin sigaranı içtiğin
iskele yapılırken bende çalışabilsem
ayaklarının altına bir taşta ben serebilsem
minnetar kalsan bana hep
ben yokken yaptıklarını anlatsan
yorulmasak, hep yürüsek
koşsak birbirimize
sonra az da olsa konuşabilsek

bir kaç kişiden oluşsa hayatımız
renan usta öldüğünde ağlamasak
adını gizlesem herkesten
güneşin altına uzansak
hiç susmasak
önce sen konuşsan
sonra da ben
ama hiç gitmesen
ağır aksak

limandaki gemiler gibi
mülteci sığınsam sana
harcasam tüm bildiklerimi
uçsam
ya da uçabilsem
bir gemiden daha çabuk tutabilsem
tutam tutam saçlarını

uçsam uçabilsem
hep seninle hep senin olduğun göklerde dolansam
aç kalsam
kanatlarım kırılsa
sonra sen bulsan beni
tanımadan da olsa okşasan
çaktırmadan ağlasam

ya da denize gömülsem sana gelirken
anlatsam
yorgundum ne yapabilirdim diyebilsem
oysa ki çok az kalmıştı
kıyıda sen
ama olmadı işte
yorgundum ne yapabilirdim diyebilsem

kayıkların arasında şarap içebilsek
soğuktan titresek
montumu çıkarıp sana verebilsem
ya da balığa çıksak
balık tutamadan geri dönüp
birbirimize doysak
az da olsa konuşabilsem seninle

güneşten saklansak bir ağacın altında
bir masada biz atsak

ya da daha ayrılığın başlarında
özlesek

iskelede beraber sigara içsek
yürüsek
otursak en uçtaki bankta
birbirimize yaslansak

az da olsa konuşabilsem seninle
yaşadığım kentleri seninkilere benzetmeye çalışsam
yorgun düşsem
hissettirmesem

az da olsa konuşabilsem seninle
hep yalnızdım o iskelede diyebilsem
senin için kurduğum hayatı silsem birden
olmasan hiç olmasan
sonra pişman olup sarılsak
seni seviyorum desek birbirimize

hiç aynı kareye sığamadık
sığamayacağız belki de
hep uzakta paylaşacağız düşlerimizi
hep uzakta yaşayacağız
ama gene de
az da olsa konuşabilsem seninle
az da olsa dokunabilsem ellerine...