Azerya IV Şiiri - Zeynep Beşen

Sen bilemiyorsun Azerya
Sen o kuş yuvası gözlerini kısınca
Ne kadar uykusuna yatmış kuş varsa ..
Hepsi bir bir uyanıyor düşünden..
Gözlerin diyorum azerya
Gözlerin
Kimsenin bilemediği
Bir benim gördüğüm gözlerin
Hırçın suların durağanlaşmiş hali gibi durur karşımda..
Söyle ,sana nasıl an be an
Aşık olmadan durayim..
Acizim burada
Güçsüzüm burada.
Gece soğunda yağan karlar gibi yüreğim
Sense tüm gücünle dogudan doğanlar gibi doğup duruyorsun karşımda.
Azerya söyle bana
Nasıl bu kadar acımasızsin..
Öyle güzel gülmesen diyorum
Ruhum rengarenk sulara düşmüş gibi oluyor
Afalliyorum .
Sersemliyorum
Öyle güzel gülmesen diyorum ..
Canına diş geçirmek istiyor ruhum..
Ellerimde atmali kalbin
Sesinde uyuyup
Sozunle uyanmaliyim
Bu dünya bu kadar güzel olmaz derken
Sonra sana kariştim
Senden sonra
Cenneti inan ki arzulamiyorum..
Azerya, kaç benden!
Yitir kendini .
Izlerini kaf dağlarına ,bilinmeyen sulara vur
Seni bin türlü; işgal etmek istiyorum
Elimde değil
Gücümde hiç değil
Her zerreni yağmalak talan etmek
Istiyor ruhum..
Benim olmalısın ebediyyen
Olmalısın benim ebediyyen .
Azerya yüzümde okunan mana sensin..
Bundan sonra ancak seni okur ruhum..
Başka alfabe bilemez duyamaz oldum..
Kim ne derse desin
Sen ne dersen de
Ben ne dersem diyeyim
Aşk son sözünü sen diye ruhuma okudu..
Amin dedim her zerreme değe değe adin.
Amin dedim
Seni kimden istediğimi bil istiyorum