Azelya Şiiri - Mine Kuş

Sözünden dönen taş olsun
Yüreğimin başındaki bu duman da ne Azelya?

Halimi sorma
İki nehrin kavuşması gibi
Senede bir de olsa kavuşasım var sana
Ayn-ı Zeliha
Sonra fark ettim ki içim yare
İçim bin pare
Hardan öte
Külden ziyade

Ey benim, sevdasına yenildiğim Azelya...
Yeter artık, kurula gözlerini
Sabrın makamında, nun mu sandın kendini
Enel hak demedikçe
Bu girdaptan çıkamazsın
Hiçliğe talip olmadıkça, yanamazsın
Bu topraklarda aşklar ölümüne demişti Meran
Nasıl anlamazsın...

Bir kirmani hançer ile
Yüreğimin kızılını yardı Musa
Kaderim alnına yazılsın, mim aşkına
Baharın harından
Hazanın narından beni sakla
Beni artık akla Azelya...

Bu kaçıncı kapı aralığı
Bu, kaçıncı kan kızılı
Nasır tuttu topuklarım, çatlarcasına...

Nara girsem
İsminle nura döner, zifirim
Bir, sana üryanım
Bir sana teslim
Kuyu bahane,
gömlek bahane
Mahpusluk bahane aşka, Azelya
Ağıt bize,
göç bize,
Yasak, bize düştü yine...

Cennet de
Cehennem de sensin, Azelya
Hırpala,
acıt,
yarala ,
ama uzaklaşma...

Vefa denilince neden dağlar gelir akla
İhanet deyince, insan.
Kırk dereden su taşıdım, olmadı
Kırkbirinci bahanem yine sen ol, Azelya

Ah Azelya,
yarim
Yar bildiğim Azelya
Sur mu üflendi, puslu gök,yüzüne
İsrafil mi oldun, ey canânım
Çektiğim onca çile reva mı, sence...

Yağmurun fedaileri hep ölü doğar
Bir tufan daha mı lazım
hakikati anlaman için ?

Ah Azelya
Üfle soğusun içimde ki kinim
neden iki yaramız bir araya gelemiyor bileyim

Söyle Azelya
Ben seninle nasıl düşman olacağım şimdi
Ben sana nasıl küseceğim
Üfle soğusun içimde ki kinin
Neden iki yaramız bir araya gelemiyor bileyim