Aze'ye Mektup Şiiri - İsmail Uysal

Annemin kucağından aldılar beni Aze
Karanlık düşünceler dimağımı sarsıyor
Sanrılarım benimle savaşıyor delice
Aze kimin gözleri nazar ediyor beni
Göğsümde bir sızı var, yayılıyor iyice
Görünmeyen derinlik, yutuyor görüleni
Dağ dağ, deniz deniz düşlerimi basıyor
Dalga dalga üstüme serdi gölgeni Aze!
Annemin kucağından aldılar beni Aze!

İçimde bir çocuğun masum utangaçlığı
Sınırsız hülyaların esiri oldum Aze!
Bir yalanın içinde açmışlar kundağımı
Kahkahalar içinde ağlamışım körkütük
Ödünç közlerle her gün yakmışlar ocağımı
Duman aralığında eğlendim salya sümük
Attığım ilk adımda henüz yoruldum Aze!
Tattım en acısından susuzluğu, açlığı
İçimde bir çocuğun masum utangaçlığı

Mavi, mavi değilmiş. Denizi sorma Aze
Ölçeği yok içimde oluşan zelzelenin
Kökümün uzandığı toprağımı çalmışlar
Solmuş yapraklarımın günahını kim taşır
Saatler ahh saatler, günbegün kısalmışlar
Akrep şimdi ne yüzle yelkovana sataşır
Çocukluğum üstüne açılan ihalenin
Masumu yok... Söyletip de beni yorma Aze
Mavi, mavi değilmiş. Denizi sorma Aze!

Kirli hanım çiçeği, sarı, kırmızı, morlu...
Koklamakla, koparmak arasına sıkıştım
Aze, bahçelerimi tarumar eden kimdi?
Neden Aze kimseler görmedi sustuğumu?
Oysa renkler benimdi, tüm çiçekler benimdi
Görmediler renkleri beynimden kustuğumu
Ben ki annemi bile, renksiz uğurlamıştım
Bahçeler, çocukluğum, hatıralar çamurlu
Kirli hanım çiçeği, sarı, kırmızı, morlu...

Acılar insanları birleştirir mi Aze?
Yoksa acılar mıdır doluşan bir araya?
İnsanlık kurtulur mu, kinden, hırstan, öfkeden,
Kurumuş yüreklere yağsa durmadan yağmur?
Sebep kim, alnımıza sürülen bu lekeden?
Hangi dönülmez yolun yolcusu şimdi huzur?
Hangi tabip kalbiyle bakacak bu yaraya?
Yağmur, hasta ruhlara merhem verir mi Aze?
Acılar insanları birleştirir mi Aze?