Aze'ye Şiiri - İsmail Uysal

Kursağımda kuluçka döneminde sancılar
Düşledikçe menzili uzuyordu yol Aze
İşgal etmiş dağımı, gönülden yabancılar
Kim zaptedecek beni, hangi karakol Aze
Tut beni can evimden sükunetim ol Aze!

Gülüyorsun, dağların zirveleri gülüyor
Zirveden eteklere gençliğim dökülüyor
Gecenin kör ayazı düşlerimi bölüyor
Gitme, sabaha çok var, biraz daha kal Aze!
Hasretiyle yandığım, memleketim ol Aze!

Hem yanıbaşımdasın, hem yıldızlardan uzak
Bir yanın çok karanlık, bir yanın nurdan parlak
Sustuğun her sözcüğe dokundum susayarak
Bırak yaban elleri, yüreğime gel Aze
Rahmetim olmak zorsa musibetim ol Aze!

Sen bey geçinenlerin beylerinden de beysin
Yürek kıvrımlarıma parmak uçların değsin
Emret, gülşen topyekün bülbüle boyun eğsin
Yeter ki dudağının kenarıyla gül Aze
Bedenime can katan emanetim ol Aze!

Göğe meydan okuyan bir ormanda yalnızım
Yaprak damarlarına yayılıyor kalp sızım
Suya mı toprağa mı karışsam, kararsızım
Bir ışık ol, bir imge, yol gösteren el Aze
Korkuyorum, iradem, cesaretim ol Aze!