Aze Şiiri - İsmail Uysal

Gözlerin vardı Aze,
Yırtıcı bir hayvandan ürkmüş
Açlığını, susuzluğunu gizlemeden öylece duran gözlerin..
Bakışların Aze,
Yedi düvele meydan okuyan,
Çölde serap gördüren büyülü bakışların...

Dudakların;
Nar kırmızı, kan kırmızı, aşk kırmızı dudakların
Ateş topu saplanıyor döşüme döşüme
Her uvzumda şarapnel parçaları
Her dokunuş, her öpüş, her nefes, her iç çekiş
Ciğerimlerimden parça söküyor
Dokunduğu her hücreyi yakıyor dudakların.

Boynun, gerdanın, yaylamın düzünde gezen yılkı kısraklar gibi
Bir o yana bir bu yana leylim ley
Eşkiya mısın ne
Kafa tutar en zalim Hükümdara
Düştüğüm kuyu soğuk
Üşüyorum
Tut ellerimden Aze...

Düşmüşüm koynuna bir yanardağın
İki göğsünün ortasına pusu atmış kurt gibi
Açım, susuzum, hasretim soluğuna
El attığım dağ çöker,
Dilimde gezinen sözcükler gibi
Göz pınarlarından şiir damlıyor

Avuvumda biriken ter olur bazen
Değdiğim noktanın hazzı dudakta
Misafir eder mi beni kundakta
Uyumak istesem ben asırlarca
Şehrimin sendedir iki yakası
Taş duvarlı surlar bakışlarında
Gözlerinde gördüm yedi kıtayı
Her kıtasında bir şair ağlıyor