Aze 2 Şiiri - İsmail Uysal

Annemi gördüm Aze, yirmi dördünde henüz
Görsen nahifliğini, nasıl utangaç Aze.
Bir yanında Haticem, bir yanında Memoşum
Kimbilir nerdeyim ben, nereye kaybolmuşum?
Yazın içinde kış var, baharın içinde güz
Dağlar yeşerir bazen ovalar kıraç Aze.

Annemin gözlerini gördüm mısralarında
Şiirimin tadını aldım dilinde Aze
Kelimenin rahminde isyan hiçliğe gebe
Duygularım kuyuda, aklım fikrim göçebe
Merhamet satılır mı zulmetin pazarında
Kalbimi dağlayan mil kimin elinde Aze?

Annemin yüreğini gördüm avuçlarında
Göğe yükselen dua bir intizardı Aze.
Ahh çocuk, sapanında bir taş da ben olsaydım!
Kudüste şehit düşen bir baş da ben olsaydım.
Toplanmış müfrezeler bak sinir uçlarında
Vücudumuzu isyan ateşi sardı Aze.

Annemin suretini gördüm ufuklarında
Arşa uzanan hüzün yürek dağladı Aze
Bugün buğzedip zulme hatta kin kusacağız
Yarın alışacağız veyahut susacağız
Dört bir yana dağılmış sancı can pazarında
Arakan garip düştü, Halep ağladı Aze.

Annemin ellerini gördüm yanaklarında
Parmaklarındaki bal anzer misali Aze.
Düştüğüm derinlikte arılar vızıldıyor
Sarı, siyah, turuncu, kimi allı, kimi mor
Bir dünya kuruluyor narin parmaklarında
Yurdum için nevbahar kimin hayali Aze?

Annemin düşlerini gördüm gözyaşlarında
Ah şu sakar hallerim, dizim kanıyor Aze.
Çocuklarımız değil, çocukluğumuz yorgun
Kalbimizi yoruyor beynimizdeki vurgun
Yedi yaşım ağlıyor annemin mezarında
Kalbim otuz dört yıldır onsuz yanıyor Aze.

Annemin gülüşünü gördüm yarınlarımda
Yasemin kokuları taşıyor umut Aze.
Hangi damak unutur kalbin acılarını
Hangi anne unutur doğum sancılarını
Bir hazana uğradım henüz ilkbaharımda
Yoruldum, birkaç saat dizinde uyut Aze.