Azap Osman (kınalı Tüfek)

AZAP OSMAN
(KINALI TÜFEK)

Bin dokuz yüz on dokuz Antep’in yara yılı,
Nice adsız kahraman Mehmet’in kara yılı!

Ermeniden güç bulur İngilizle, Fransız;
Çoluk, çocuk öldürür acımadan imansız!

Sokaklarda kol gezer vahşet, şiddet ve zulüm;
Bayramdır Antep için; vuslat, şehadet, ölüm!

Bu zulme teslim olmak, beterden de ar idi;
Bu duygu, bu düşünce her ferdinde var idi!

Azap Osman dur, dedi! Ya yiğitçe öleceğim,
Ya da soysuz gavurun, düşünü böleceğim!

Bir an bile korkmadan koşar adım fırladı,
Arkasına bakmadan sokak, sokak turladı!

Hemen girdi Yusuf’un tüfekçi dükkanına,
Param yok gardaş dedi, bıraktı vicdanına!

Adım Azap Osman’dır, kul olayım yoluna;
Bana bir tüfek ver sen, yaslanayım koluna!

Tüfekçi Yusuf baktı; gözündeki hiddete,
Sıkılmış yumruklara, sözündeki minnete!

Öyle cevap aldı ki; dünya birden kaboldu,
Sanki tavan yıkıldı, belleğine kaydoldu!

Olmaz artık yararı; takılsada peşine,
Hemen verdi kararı; açıkladı eşine!

Küçücük Ayşe’sini kınaladı, pakladı;
Sarıldı sıkı, sıkı; sabaha dek sakladı?

İçi kan ağlasa da öğüt verdi kızına,
Babanı üzme, dedi; yetiş onun hızına!

Baba kız yetiştiler koca Halep eline,
Tüfekle değiştiler, benzemiyor geline!

Yaralı yürek gibi boynuna astı onu,
“Kınalı Tüfek” dedi, bağrına bastı onu!

Öyle hırsla koştu ki dere, tepe düz oldu;
Kalbi öyle coştu ki, bahar sanki güz oldu!

Kahraman edasıyla, tüfekçiyi sesledi;
Vatanın sevdasıyla ondan mermi istedi!

Yokluk, kıtlık bir yana; kalmamışken kap-kacak,
Kalkıp gitsen ormana; bulmamışken sap-nacak!

Durum öyle vahimken nasıl buldun tüfengi,
Eğer bana söylersen, budur bunun mihengi!

Yavrumu evlat verdim Halepli bir zengine,
Tüfeği uygun gördüm “Kınalımın” dengine!

Bundan gayrı söz bitti, gözde seller konuştu;
Zula yerde mermiler, gizde eller buluştu!

Pir-î Fanî gör artık; milletin arzusunu,
Kınalı Tüfek yapar, Kınalı Kuzu’sunu!

MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FANÎ)
25.12.2019 – İSTANBUL