Azalış Şiiri - Mustafa Keleş

Geçtikçe zaman, tükendikçe hesapsızca
Ne de çok benziyorsun hüzünlere...
Yitiriyorsun belki de kudretli düşlerini
Düşüyorsun uçurum yüzlü sancılardan.
Ardında bıraktıkların çoğaldıkça
Eksiliyorsun, eriyorsun sorgusuzca.
Anılarla acılarını karıştırıyorsun birbirine
Saçlarını okşamayı unutuyorsun umutların
Yıkık dökük yarınlarda çırpınıyorsun bata çıka.
Yüreğinde biriktirdiğin kelimeleri yitiriyorsun
İzinde kayboluyorsun ayrılık yüzlü şehirlerin...
Dur artık, durul ve durdur bu yitirişleri
Anla, anlat anılardan süzülen umutları
Yeter de, azalt nefessizce büyüyen azalışları...