Azalır İnsan Şiiri - Nuray Üstündağ

İnsan azalır çocuk
Gün gün, saat saat azalır
İçinden uğurladığı herkesle
İçinden çıkan her “of” nidası ile azalır
Erir insan;
Gönderemediği bir türlü göndermeyi
Başaramadıklarıyla
Azar azar erir
Bazen hızla
Rüzgarla erir yağmurla
Hatta kar yağar
Yine erir insan
Gökten düşen
Her kar tanesinin dönüşüyle döner başı
Daha bir kardelen bile açmadan erir
Göçen kuşlara takılır düşleri
Düşleri göçer
Kendi karlar altında erir.
İnsan diyorum, azalır çocuk
Erir kırılır ama illa ki
Azalır…