Azade Şiiri - Ülker Ercihan

ah, şu ölümlü yüreğin önünde doğup batıyor durmadan güneş
biçare, bensiz olmaz mı sanıyorsun
sanıyor musun ki çömez ruhunun el yazmasıdır kader
kafesinin içinde çırpınan yüreği azad etsen
bağışlar mı hayat seni kendinden.

üzerine çarmıhlanmış üç beş resimle
en çok bana benzemede duvar
sesimin tek aksi
gözümün tek yansıması
ruhumda kopan fırtınaların durulduğu tek sahil
sonsuz imge cehennemim cennetim
çöl rengim
bana benziyorsun sinsi korkularını kaparken uçuk güllerle
başka değil.

ah şu kısa ömre sığmayacak
uzun boylu, asık suratlı
dalkavuk daralmalar
işlediğim her ruh kıvrımını nasılda söküp mühürlediniz
muhakkak bildiğiniz, benim bilmediğim
kim kaybetmiş kim kazanmış ne çıkar.

şu kırılgan tasın içine konmuş pelte dimağ
süzdüğüm bütün acılar bir çift çukurdan yol bulup akmada
bağışla beni cancağızım
yalnızca yükte ağır pahada hafif kederler yükledim sırtına
yetmez iki kol iki bacak bu külfeti kaldırmaya.

şu karanlık ormanların bile duldasına inen güneş
dişi bir örümcek gibi kanından etinden beslersin her günü
sırrından bir tutam ay akıt ruhuma
doğma cesareti
ölme esareti
bütün gömütlükler hıdrellez gülü olsun bana.

ağır başının altında yekpare gizlenmiş hafifmeşrep gülücük
değil misin müstakbel yarın
haydi canlan o zaman nedir ki bu kallavi duruşun
yanar döner o çehrenin altında...