Azab-ı Mukaddes Şiiri - Erkan Temizer

Sükûtun kıyısında durmuşum,
Ne bir nida var semâda, ne bir mecal içimde.
Gecenin rahminde doğmuş bir gam çocuğuyum,
Bahtım, kör bir kement gibi dolanmış bileğime.
Dünya dedikleri bu zindân-ı hayâl,
Bir varlık vehmiyle yontulmuş hezeyân.
Eyyam her dem ağyar, her an firkat yoldaşı;
Ne bir vuslat nasip olur, ne de bir füturdan firar.
Gör ki zîr ü zeber olmuş emellerin ferş-i,
Gör ki tebessüm bile artık maskara hâlde.
Kalbim, mühürlü bir sandık gibi saklar feryât,
Nice yıldır susmuş, lâkin cehennemle hemhal.
Mevcudiyet denen bu azâb-ı mukaddes,
İnsana bir intihârı mubah kılan ihsân
Adı var, kendisi yoksun bir rü’yâ-i serâb.
Zaman, harf harf silmekte benliğimi,
Ayna kırık, aksim tarumar, vicdansa suskun.
Ey Hûda, neyleyeyim bu fasit dairenin döngüsünü?
Ne çıkış var, ne son; yalnızca devâm eden hicranlar örtüsü.
Mütemadiyen yutkunduğum haykırışlar içimde,
Ey hayat, sen ki bir kahırnamesin;
Bahşettiğin anlar, bu intihârın temrîni
Ne varsa bu ömrün içinde Hepsi mecâz, hepsi hüsrân, hepsi yalan.
Ey sergerdân gönlüm, ey sükûtun çerağsız bekçisi,
Ne bir fecrin müjdesi var ne de hicrânın nihâyeti.
Dünya dedikleri bu serâb-ı mihnet,
Zuhûr eder nâ-îmân şeklii, sonra yine hicâba bürünür.
Neye gözüm değse virân, neye elim uzansa harâbe,
Her murâd mâtemle netîcelenir.
Zeval bulmuş kudretimin nâmütenâhî suskunu var içimde,
Bir mihrap ki secdesiz, bir sabah ki ezansız.
Ey serâser hüsrân, ey zebûn zamanın çorak mevsimi,
Kaldım arâfta, ne dünya beni kabul eder ne ebediyet.
Mevcudiyet dedikleri bir keşmekeşten ibâret,
Felek nâmerttir; ne gönül alır ne de selâ verir.
Her nîmet, iç içe geçmiş azâbın başka sûretidir.
Gözlerim fânîden ümidi kesmiş,
Kulağım ne mûsıkî işitir ne hitâb-ı rahmet.
Kandil sönmüş, rüzgâr nâmert,
Bir ben varım, bir de bîçâreliğimin yansımaları.
Ey kader, ey musahhar kâtip,
Yazdığın satırlardan biri dahi merhamet kokmaz.
Merdiven gibi uzandı boğazıma kendi kelâmım.