Azab çiçekleri Şiiri - Yusuf Girgin

Azab çiçekler.
Yorgun argın biten günün ardından
Akşamın alaca ışıkları arasında
Bitmiş tükenmiş insanlar.
Sallana sallana evlerine dönüyor.
Kaderin ağlarını ördüğü
Neşenin sevincin uğramadığı
Suratların asık gülemediği
Yuvam dedikleri evlerine geliyor
Azap çiçekleri..
Hepsinin sırtında bir kambur
Beli bükük, karnı açlıktan hamur
Dönüyor,
Azab çiçekleri
İçlerinde kalmamış hiç neşe
Her gidiş dönüş, dönmüş yeise
Gayeleri amaçları ne ise
Yaşıyor ölüyor,
Azab çiçekleri…
Bunlar toplumun neresinde
Yaşar ölürler hangi kesimde
Hiçbir zaman bilinmeyenin ötesinde
Gelir giderler,
Azab çiçekleri…
Bir güldüğünü gören varmı
Bir hatırını soran varmı
Arayanı soranı bu kadarmı?
Bir var bir yok,
Azab çiçekleri…
Ne evinde huzur var
Ne işinde ne aşında
Sarmış dertler belalar başında
Direnir dayanır,
Azab çiçekleri…
Hayattan beklediği bir kuru ekmek
Ne ister atlas ne ipek giyecek
Ayağında delik bir nalınla
Yürür gider,
Azab çiçekleri…
Bütün sıkıntı dert onlarda
Bu akşam eve ekmek gelir mi acaba
Gelse de bir parça düşer mi bana
Yarı aö yarı tok,
Azab çiçekleri…
Bir çokları gençlik nedir bilmeden gider
Bir kısmının hayatı tam derbeder
Bir kısmında hayat başlamadan biter
Yanar yakılır,,
Azab çiçekleri…
Yaşamak haram, sevmek haram
İyi bir günde gülmek haram
Tok karnına uyumakta haram
Harama dalmış,
Azab çiçekleri…

11 haziran 2016
Yusuf girgin