Az sonra bir güvercin geçecek buradan

dinlen toprak! biraz dinlen
her yer kalbe inemeyen insanlar yığınağı
her yer kayıp eşyalar bürosu
dinlen biraz toprak

huzursuz nehirleri düşünüyorum, huzursuz suları
o konuşkan güler yüzlü damlaların sohbetten çekilişini
yemin etmiş ışıkların bir güvercine sığınışının
ne anlama geldiğini düşünüyorum kuşkular ülkesinde
ve düşünürken bir tutam dağ birikiyor kalemliğimde
kentten kaçanlara artık yer ayırmak istemeyen bir tutam dağ

bölünmüş rüyaların ortasında yüz üstü düşüp kalmış
parçalanmış bir kelime bekliyor: “affetmeyeceğiz”
hiç ayrılmıyor bu kelime duygusal bölgeden
yenilgicilik oynuyor kendinden büyük gerçeklerle
denizlerin üzerinde yürümeyi bilmeyen çocuklar geliyor
o el kadar kelimeye dokunup geri gidiyorlar
dokunup geri gidiyorlar hiç konuşmadan
öksürmeye başlıyor karnı karanlık dolu atlar
öksürdükçe yüzyılın ağzından dökülen o tanımsız
ve uçurumsu şey; bir kıyının ölen adımları

mutluluktan aldığım borçları düşünüyorum
ne kadar daha düşüm kalmış, ne kadarını harcamışım
bu kışı çıkartabilir miyim, bilmiyorum
kucaklaşmanın altını kısıp gülümsemeyi kapatan
umut kapıyı çaldığında evde kimse yok dedirten
insanlığın kapısına “kapalıyız” levhasını astıran
ve gökyüzüne bakmayı unutturan o korkunç gücü düşünüyorum
düşünürken bir sürü kanat birikiyor yatağımda
kanatlara soruyorum: düne kalkış yok mu?

dinlen toprak! dinlen biraz
her yer akbabaya özenmiş kargalar çığlığı
dinlen biraz toprak ve kaldır başını
az sonra yemin etmiş ışıklar eşliğinde
bir güvercin geçecek buradan
çocukları yakılmış kentlere yanıt olmak için

(Eylül 2015)

(Şimdi bir güvercin geçecek buradan-Selim Temo)