Az Bir Zaman.... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Yine geldin…....
Zamansız bir anda,
Beklentisiz bir akşamın kuytusuna sıkıştırarak gülümseyişini.
Bunca yıl soluk sayfalara dökülen hüzünlü şiirlerin,
Buruk hikayelerin satır aralarına yazdırarak özlenişini…
Ve hiç değişmeden,
Oysa yüreğimde ki onca yenilgiden,
Onca vurgun yemişliğinden hayatın,
Ve sokakların,kaldırımların,
Şehrin ve insanların kaybolup gidişinden sonra…
Sende olana,bende ki varlığımı alıp götürdükten sonra…
Ve benden kalana..
De ki,sözü bitmiş olana,
Artık susmuş olana,
Belki de bir yalana….
Yine geldin…..

Yüzüne gülemiyorsam,
Sevinemiyorsam gelişine şimdi,
Uzatıp ellerimi dokunamıyorsam omzuna düşen saçlarına
Ve açıp ışığı
Özlemle bakamıyorsam eğer bakışlarına,
Bağışla beni…
Sevmediğimden değil bu kararsızlık,
Bunca zaman varlığından çok,
Yokluğuna alıştırdı beni bu yalnızlık…
Geçer bir zaman sonra..
____Uzun bir zaman sonra____'nın
Geçip gittiği gibi…

Yüzüm biraz değişti,
Daha yorgun söylediğim o türkünün nağmeleri,
Gittiğin günden beri daha uykusuz
Ve nasılsa biraz daha umursamaz,
Daha korkusuz bakıyorum yarına..
Ve daha yarınsız seviyorum şimdilerde seni,
Daha yalnız sevişiyorum,
Daha ağır çıkarıyorum düşlerimde elbiseni…
Daha çok sigara içiyorum artık,
İçkiyle aram pek yoktur biliyorsun,
Ama daha sarhoş dolaşıyorum sokakta ki ayyaşlardan,
Hatırladıkça sözlerini..

“Az bir zaman için...........”demiştin..
Azın ne olduğunu bilmiyordum o zaman,
Az mektup yolladın ilk zamanlar,
Ve azdı mektuba iliştirdiğin satırlar…
Sonra az görüşür olduk telefonda,
Az çıkıyordu sesin çoğu zaman..
Ve giderek daha da azaldılar…
Derken çok az haber alır oldum senden…
Az düşünür oldum hayatı bu yüzden…

Birer birer azaldı dostlarım,
Ve yalnızlığım çoğaldıkça,
Sen azalıp durdun hayatımın içinde..
Sonra anladım,
Az bir zamanın içine,
İçinde bütün azalanları sığdırabiliyormuş insan…
Özlemin yetmeyişiymiş,
Sevmenin yetişemediğiymiş,
Yarınsız kalışı ve düne yalvarışıymış insanın,
'Az 'dediğin…

Yine geldin………
Bakalım gökyüzü mavi kalabilecek mi bu defa…
Yoksa yine gecenin siyahına mı katacaksın baharın yeşilini…
Ve yalnızlığın sağır eden o sessizliğine mi boğacaksın
Sokaktan gelen çocuk seslerini…
Yoksa “Az bir zaman” daha mı isteyeceksin yeniden…
Eskiden…
Çok eskiden de böyleydin sen..

Artık sahilde oturacak kayalık kuytu bir köşemiz yok..
Balıkçı Orhan ağabeyimiz,
Sedir pastanemiz,
Arkadaş toplantılarımız,
Sokak eylemlerimiz,
Dostlarımız,
düşmanlarımız,
Emellerimiz...
Sen gittikten sonra,onları yitirmek bana kaldı…
Sen gittikten sonra aynılıklar senin,
Ve bütün ayrılıklar benim kaldı…
Sen gittikten sonra,
Hiçbir hüznü yazmadım sana,
Hiç bir acıyı anlatmadım,
Zordadır dedim yüreğin,kanatmadım…
Gittikten sonra
Bütün aydınlıkları peşin sıra yolladım ardından,
Karanlıklar bana kaldı…

Konuşma ne olur,yorma kendini…
Anlamak istemiyorum hiçbir şeyi..
Anladıklarım hep yaraladı beni..
Unuttukça azaldı acılarım..
Bunca zaman,
unutabildiğim kadar affedebildim seni.
En suçlu anıları hapsetmişken yüreğime,
Firari mutluluklara mahkum etme yeniden beni…
Sabıkalı bir aşk bizimkisi..
Ağır yaralı duygular taşıyorum içimde…
Ağır yaralı korkulardan geliyorum kan revan içinde…
Kirletme karanlığımı benim..
Ansızın üstüme vuran bu aydınlığı,
Artık kaldırmaz bedenim….

Yine geldin…
Zamansız bir anda,
Yıllar süren bir yalnızlığın en zifiri karanlığında…....
En unutulmuş hatıraların,
Mutlu bir hatırlatmasından ibaret şimdi bakışların..
Avuçlarında hala izi durmakta vefasızlığının…
Ve içimde yine sana yanılmak korkusu…
Saçım sakalımda beyazlar,
Odamda keskin bir izmarit kokusu…
Sevmişliğimin hesabı yarım kalan sayfalarda..
Rutubet kokan duvarlarda yokluğunun kirli görüntüsü…
Ve canımı yakan,
Kimseler yokken,
Sen yokken
Beni gizliden ağlatan yüreğimin burkuntusu…

Bıraktığın gibi değil hiçbir şey anlamalısın…
Dön geldiğin yere gülüm,sana verecek yürek kalmadı bende…
Sen artık bana değil,
Geç kalmışlığına ağlamalısın…..