Az bana – Ayıp Bana Şiiri - Suna Aras

Diyor ki,
Arkadaşlar
Şiirinde öfke var!

Öyle çok düşündüm ki, inanın ki az değil
Çıkarıp yüreğimi yerinden baktım
Nerede ışık görsem oraya koştum
Kaldırıp umutla tuttum güneşe
Acılar, ağrılar, yaslar içinde.

Haklılar elbette, gözümle gördüm
Öfke çarpıyordu kalbim yerinde.

Kırılıp, dökülmüş, incinmiş yersiz
Bir yanı Roboski kan yerde kalmış
Bir yanı Madımak yanar içimde
Bir yanı gezi’den yedi genç ölü
Bu tuhaflık hissettiğim kendimde.

Korkulu düşlere neden sapmışım
Neden yurdum gözlerimden ağlıyor
Kadın ölüleri sarmış içimi
Yoksa bu rüya mı “aman Allah’ım”
Boşuna mı tükettiğim kendimi.

Hele ki çocuklar, incinmiş değil
Öteki, beriki, yoksulluk yalan
Nihayet ben beni çözer gibiyim
Yoksa şizofren mi durup dururken
Eminim öyledir, iyi değilim…

İşte dünya iyilikler içinde
Ülkem desem çatlayacak sevinçten
İnsan desem tıka basa güzellik
Bu kadar yanılmak hiç hayra değil
En naif bu sitem, en hafifinden!

Yakışıksız sözler edip durmuşum
Nedensiz, yok yere, öfke içinde
Bu inkâr, bu kıyım, bu soygunlara
Durup dura iftiralar atmışım
Az bana… Ayıp bana...

Suna Aras