Ayvaz ve Köroğlu Şiiri - Serdar Safran

Ademoğlu çift yaratılırmış
O da bulmuştu eşini
Ya da bulunmuştu ona sormadan
Önce alıştılar birbirlerine
Çare yok.Bıkmadan,yorulmadan
Birkaç çocuk geldi dünya ya
Alıştılar,birbirlerine alışmadan.

Yuvayı yapmıştı dişi kuş,
Çıktılar birlikte birçok yokuş.
Hayat,ekmek,çocuk ve istikbâl gailesi derken
Saçlara düştü aklar,vakit henüz çok erken

Alışkanlıktan mıdır nedir,arar oldu gözleri
Anlaşılır oldu artık gözlerde ki sözleri
Yine de hitaplar da bir tür resmiyet
ahretlik,
benim adam/karı
Köroğlu/Ayvaz
Kaşık düşmanı
Gerisini sen tahmin et.

Çocuklardan ekmeğini alan,kendi yuvasını kurdu
Kimi dedi ata yurdu,kimi kendini gurbette buldu.
Sırası gelince artık,tekne kazıntısının
Düştü hüznü haneye,yalnızlık şarkısının…

Yıllar sonra yalnız kaldılar yeniden
Terk-i diyar etti tayfalar köhne gemiden
Bayramlar da gelseler de yetmiyordu
Kemiriyordu beyinlerini,yalnızlık kurdu.
Şimdi birbirimize dayanağız da
Emr-i hak vaki olunca ne olacak geride kalan

Yıllar yorgun bedenlere inat akıyordu son hızla
Hastalıklar kol gezer,ölüm teyakkuzda

Çok zaman geçmedi üzerinden
Köroğlu inledi derinden
Hastaneden geldi kara haber…
Oysa Ayvaz daha çok hastaydı
Ve artık…Tek başına yastaydı…

Felçli bedenini oğullarının desteği ile sürükleyerek
Gitti mezarlığa,yüreği inleyerek
Görev tamamlanıp,çekilince hoca da
Kapaklandı mezara hıçkırıp,dövünerek

Bir feryat yükseldi,felçli bedeninden
Diyordu,beni bırakıp nerelere gittin
Oysa ben seni ne kadar çok sevmiştim…
Tanık olanlar donup kalmıştı birden.
İlk defa söylemişti sevdiğini ben-i adem...

(2004-Kastamonu)