Ayvalıklı Baba Şiiri - Sami Gök

O iyi bir babaydı,
Ayvalıklıydı,
Üstelik bıçkın bir balıkçıydı.
Gözü de karaydı.
Açılınca dalgalı denizlere,
En deli rüzgârda bile,
Hiç korkmazdı.
Gençliğini yemişti,
Deli dalgalar.
Ya yaşadığı sevdalar?
Onlar da deli dalgalardan,
Geri kalmazlardı.
Yokluğu yoksulluğu iyi bilirdi,
Bazen kururdu denizde balık,
Elleri boş dönerdi.
Ama ceylan gözlü Meral’ini,
Hiç balıksız bırakmazdı.
Gözleri dalardı bazen,
Alamazdı gözlerini karşı kıyıdan.
Çocukken gelmişti Sığrı’dan.
Şimdi deli bir sevda gibi,
Çökerdi üstüne,
Duramazdı sol yanında ki sızıdan.
Babası ile mübadele,
Hiç çıkmazdı aklından.
Çocuk yaşında,
Onu getirememişti karşı kıyıdan.

Hiç hoşlanmazdı savaşlardan.
O biliyordu ki,
Atinalılar Küçük Asya Felaketi,
Diye bahsetmişti,
Mübadeleden önceki savaştan.
Oysa o,
Yani, balıkçı baba,
Gökyüzündeki,
Yıldızlar kadar çok adalardan,
Toplamıştı balıklarını.
Severdi Ayvalığı,
Ve Ayvalığın mor şafaklarını,
Ağlarına doldurunca,
Kımıl kımıl balıklarını,
Yeni doğan ayla,
Bir mübadil türküsü ile dönerken,
Şenlendirirdi Ayvalık semalarını.
Bazen avuçlarında toplardı,
Yakamozların alazlarını.
Bazen de cigarasına sarardı,
Zeytinlikleri.
Zeytinliklerde ki yürekleri,
Ve o yüreklerin düşlerini.

Hep bir şeyler düşünürdü,
Düşünürken kısık bakardı gözleri.
Ağ örerdi çoğu kez,
Ağ örerken,
Her ilmek atışında,
Kafasını sallar gülerdi.
Hiç ağzından küfürlü söz düşmezdi,
Yalnız hep,
‘’Babalık zor iş’’ derdi.
Şimdi toprak altında olsa da,
Çürüse de,
O öpülesi dilleri.

3.6.2015/Ayvalık

Not,Sığrı,Midillide bir köyün adı.