Ayvalık Kavuşması Şiiri - Ozan Ağrı

Şimdi gözlerimi kapatıp Ayvalık’a, o her mevsim aşkla baktığım mavi denize, Midilli adasının ardında her akşam bir sevgiliyi usulca öper gibi veda eden o gün batımlarına, Sakarya’ya, Macaron’a, bir uçurtma umarsızlığında çocukluğumun en güzel çağlarını çalan o masum hırsıza ya da Cunda köprüsünde düşlerimi satmaya henüz yeni yeni başladığım o acemi sevmelere… Dar sokaklarında sıkışıp kalan gençliğime ilaç olan ve bana bir şekilde hep iyi gelen o tuhaf iklime… İlk tutunduğum aşk, ilk sevecek sandığım kadın, ilk şarabın sarhoşluğu, öptüğüm o ıslak dudaklardaki ilk heyecan, kalbimi son bıraktığım yer; Ayvalık, şimdi biraz sana gelsem…! Sahi alır mısın kalan düşlerimi bedavadan sana versem!
Hem sana söz veriyorum bu defa yaşımız akıp giden zamana inat büsbütün o toy zamanlarımızda kalacak hep… Ve aklımız yaramaz bir uçurtma misali bir oradan bir oraya savrulurken, kalbimiz henüz hiçbir şeyi kirletmemiş bir çocuk saflığıyla dopdolu olacak…
Anlasana! Özlemekle geçen bütün geçmişi bir bir unutup, sana gelmek için sesleniyorum bu defa bütün sahillerine, koylarına, adalarına… Ama gel gör ki bir o kadar unutulmuşum gibi bir his var içimde... Yani küskün geçen yıllar seninle de aramızı bir hayli açmış besbelli. Olsun yine de umudu kesmiyorum ben...
Söz bu defa hiçbir ayrılık, hiçbir şehir, hiçbir mesafe giremeyecek aramıza…
Derken umursamaz bir tavırla uzanıp öpüyorum gerdanından seni, yani o güzelim Cundadan... Küçükköydeki o eski evlerin taş duvarlarından dokunuyorum tenine, derken Şeytan Sofrasında buluşuyor dudaklarımız en deli halimizle… Nefesinle var olurken benliğim, tıpkı bir sevgilinin şefkatle dokunan elleri gibi üşüyen saçlarımda dolaşıyor bütün sevinçlerimiz…
Sonra bir ürperti sarıyor aniden benliğimizi. Yani tahmin ettiğin üzere tıpkı vedalaştığımız o gün gibi hava yine soğuk mu soğuk bir mart gecesi… Ama merak etme bu defa üşüyen ellerimi ceplerimde değil, senin dizlerinde ısıtıyorum. Derken adımı soruyorlar sana, usulca gülümsüyorsun…
Bense susuyorum… Çünkü sustukça, dinginliğindeki o güzelliği daha çok fark edebildiğimi fark ediyorum. Sonra sarılıp uzun uzun ayrı geçen yılların acısını kısaltıyoruz seninle...
‘’Ama ne olur bu defa sakın bırakma beni’’ diye eğilip fısıldıyorsun kulağıma…
Bense ‘’ Ne olur senden gitmek zorunda kalmayayım’’ diye ekliyorum özlemlerimi içli bir sızıyla, az önce senin kurduğun o son cümlenin peşi sıra...
Bir süre daha hiçbir şey konuşmadan susarak anlaşıyoruz seninle… Belli ki geçip giden zaman bir güzel öğretmiş ikimize de bu hasreti hiçbir kelimenin ifade edemeyeceğini. O an ikimizde sadece susuyoruz, çünkü sustukça bir yudum suya muhtaçmışız gibi daha çok susuyoruz birbirimize, susadıkça daha çok sarılıyoruz sevgimize…
‘’Merak etme bunca hasreti göz pınarlarımda boşuna biriktirmedim ya ben…Elbet affedecek ayrı geçen o seneler serseri gençliğimi’’ diye bu sefer utanarak sığınıyorum sana…
Hadi gel gir koynuma, ama bu sefer hercai bir sevgili uçarılığında değil, daha mutlu, daha suskun, daha sakin, daha aklı başında diyerek yatırıyorsun beni göğsünün tam ortasına… O an Sakarya’da çocuk oluyorum, Macaron’da aşık, Cunda’da özlem... Satır satır kavuşuyoruz seninle, hem de öyle böyle değil noktasından virgülüne kadar kusursuz bir aşkla…
Derken az önce başlayan yağmur bu sefer iyiden iyiye yanaklarımdan süzülüp göz yaşlarıma karışmaya başlıyor… Ama merak etme bu defa mutluluktan ağlıyorum… Sonra usulca eski, siyah saplı şemsiyemi açıp:
sokaklarında yürümeye devam ediyorum. Ve dudaklarımda hep o aynı hasretli sözler eşlik ediyor bana:
Olurda; usulca yağan bir mart yağmurunda ‘’Boş ver biz hep çocuk kalalım’’ diyen bir ses duyarsan sokaklarında, ne olur hiçbir şey sormadan sadece gülümse o adama…