Aytaç Varol Şiirleri - Şair Aytaç Varol

Kız karanfil kokuyor
dudakları açmış gül yaprağı
ağzından öptüm acemiymişim
eridi karı dağlarım kokuyor

Kız karanfil kokuyor

İstanbul'da İstanbul gibi yaşıyorum
damarlarım egzoza bulanmış
nefes alamıyorum.
Marmara gibi kirlenmiş düşüncelerim
boyandığı renkte sandallar
kuşların terketmediği ağaçlar da vardı bir zamanlar

Tavşan ile Kartal misali
Tanıdık birbirimizi
Gözleri zayıf
Kanadı kırık
Bir kartal gibi çığlıklar savurursun
Pusunmuş yuvanda

Lekesi kolay çıkmaz
Yürekteki sevda izlerinin
Taşırsın en dar günlere umudu
En geniş zamanların duyarsızlığına
Kefen biçersin

Uykuludur şimdi gözlerin
Gece gibi sessiz,
Rüyalar demlemekte anıların
Simsiyah terkedilmeler, sapsarı ihanete kaçışıyor
Boğulacak gibi oluyorsun
Güzelliğin de kurtaramıyor

Tophane’den Fındıklı’ya yürüdüm
işten çıkıp bir akşam.
Ayaklarım eski bir alışkanlığa meyletti
Akademi’nin önünden geçip,
Fındıklı Parkı’na saptım.
Küçükken elde olta, balık tutar,

Barışık çelişkilerin meyvesi
ulusu belirsiz
yüreğin delik kız
sızlar ellerim okşarken saçını
adı zafer müjdecisi kız.

Bir denizin iki kıyısındaydık
Karşı kıyıda binlerce ışık içinde
Karanlık odanı seçebiliyordum
Yalnız değildin, bensizdin
Denizi aşsam da varamam yanına
Yalnız değilim

l.
senin yüzün değil o,
sahte gülücüklerle maskelenmiş...
acemi oyunlarda sergilenen sen olamazsın
oyuncuları bitkin
ve rol yapmaktan yorgunsa gece

İki buzdağının arasında
ılık bir nefes
okşayınca sonsuz uykusundaki denizi
ufkumda sen göründün.
Yelkenlerimi şişirdim sana doğru
Geceyi kucaklayan ayın