Aysudem Naz 1. Şiiri - Mustafa Yılmaz 4

Zaman,
Bütün pervanelerin dönmesi ve hız kazanması için ve bütün pervanelerin durması için devinim sonu zaman…

Bütün sevdalar doğup ve bitmesi için geçen zaman…
Kaç zamanımız var ki içinde hüzünlenmeden durabildiğimiz an?
Kaç kişi durabildi?
Kaç yürek bu mutlulukla hız kazandı duruncaya kadar?
Neresiydi insan hayatının acıdan mutluluğa atladığı an?
Yeni doğumdan, son nefese giden zaman kaç insanın hayatında dinginlikle, durgun su akışıyla geçti zaman…
Kaç ağlama zamanı, kaç gülme zamanına attı kendini de yaşam zamanı hangi eksende döndü?
Hayatın pervanesi hangi zamanlarda ne zaman mutlulukta hız kazanıp kaybetti?

Aysudem kimdi?
Göç kızı, Karanaz’la ne bağı vardı kader açısından?
Göç Kızı Karanaz,
Ve geriye dönmeyen bir çehre, ileriye hep ileriye bakan bir çift göz Karanaz.
Güzelliği ve arlı duruşu yaşamının son günlerine kadar çilesiyle sürmedi mi?
Güzelliği ve arlı duruşu sebep değil mi, bohçasını bir çatı altına serip de bir oh diyerek üzerine uzanamaması…
Devam eden yaşamda hüznü bir kenara atıp acısına yanmayan ve her kıpırdanışta kendini yok eden.
İki çocuk ve karanaz anne…
Sevdalarına, yüreğine kilit vurarak karşı durmuş ve çocuklarına ar damarı aşılamış bir anne…
Ya Aysudem…
Anne acılarını hep içinde hissederek, hep yüreğinde yaşayarak, anne sözü ile insan sevgisini öğrenmiş ve insanca verip, karşılığını geriye almayı beklemeden yaşamayı öğrenmiş, gözlerinin hüznünü anneden almış, bir yavru keklik, kanat çırparak hayata koşmuş bir canlık bir ömre adım atmış hem de koşarak adım, adım adımlamış hayatını bir yürek yarısı anne yavrusu… Aysudem kız…
Anne hüzünlerinin yüreğine yapışmış bir yürek taşıyıcısı… O…
Göç Kızı, Karanaz’ın kızı, Aysudem O…

İnsan sevgisiyle hamur olmuş, hayat zorlamaları ile sarmaş dolaş olmuş, güzelliğini anneden almış, alalaşmış gözaltları ile Karanaz yavrusu…
Ah! Nasılda benzerler birbirlerine, hayat Aysudem’e güzellik sunsun diye duada Karanaz ve annesi için dua eden el açan yaradana Aysudem.

Hiçbir zaman unutmadığı annenin hüzünlü hayat hikâyelerinin cümleleri ile büyümüş hep… Gümbür gümbür içinde gümbürdemiş anne iç sesi cümleleri…
“Önce insan gibi insan olacaksın, önce hayvanları severek büyüyeceksin, sonra insanları severek yaşayacaksın ve ölünceye kadar da insanlara insanca yardım ederek yaşayacaksın…
İnsanlara en büyük acılarında yardım etme becerisini elde edinceye kadar da kalbini aşka kapatacaksın.
İnsanların acısını dindireceksin ki acıların büyüklüğünü görerek yaşayacaksın…
İnsanlara yardım edeceksin, onlara yardım edebilmek için de önce Doktor olacaksın, sonra da hizmet edeceksin insanlığa… Yalvarmayacaksın sevgiye… Yalvarmayacaksın hayata… Ben dâhil bana da…
Baban dâhil babana da… Kendin dâhil kendine de… Bezmeyeceksin… Tırsmayacaksın bakışlardan…
Sözde doğrular olan yalanlardan korkmayıp alışacaksın… Acılara alışacaksın, onlarla yaşamaya alışacaksın, içinde kalarak ağlamadan, yılmadan yaşayacaksın, bu senin yaşamın olacak ki korkmayacaksın…
Senin adın Aysudem…

Ay su dem’ lenerek bekleyecek aşkı… Sevdayı kapısında görünceye kadar…

Ve
Kilitleyeceksin kalbinin kapılarını, kilitleyeceksin aşkı ama bekleyecek aşk seni yüreğinin dışında…

Ağlamaya, sızlanmaya hakkın yok, çünkü ben çok ağladım, sizin yerinize de gözyaşlarımı düşürdüm yıllar, yıllar boyu kaldırım taşlarına…
Ve
Hayatın sevmeler,
Sevilmelerle geçecek,
Önce,
Seveceksin,
Sonra,
Sevileceksin,
Sonra da,
Sevildiğini görecek
Daha da
Sevileceksin,
Severek…

Aysudem,
Yıllarını bu cümleleri duyarak geçirdi…
Tek hedefiydi canından öte sevgiyle bağlı olduğu anne sözlerine sadık kalmak…

Yalvarmayan bakışlarına, annesinden sanki kopararak aldığı buğulu gözleri, çitlenbik karası gözbebeklerine, koyusu siyah iri kirpiklerini örten, sert bakışlarına, sol yanağındaki burnuna yakın kısmında da siyah bir ben eşlik ediyordu…

Bu bakışların ardında gelecek yıllara, hüzünlere aldırmayan bir irade gizliydi…

Sanki bütün iç dünyasındaki hırslar ve basarı amaçlarını bu görüntünün ardında sevecen gülümsemeleri yumuşaklık veriyordu…

Umarsız gibi görüntüsünün ardına gizlemeyi başardığı bütün başarı hırsları ve dirayetini bütün mahzunluğu ile yumuşacık bir görüntüyle gizliyordu…

Sevecen tavırları ve hayattan bekledikleri tamamen bir giz perdesi arkasındaydı…

Zaman zaman aralanan bu perde, hırçınlıklarla olmasa da bir güven hissi veriyordu bakanlarına, onu inceleyenlere karşı…

Belki de başarılarının ardında kalan bu pervasız gizli görüntüsüydü…

Hayatı umulmazlıkla sevmesi, tutunması annesine karşı saygın sevgisini ayrıca yüzüne yapıştırıyordu…
Hayatı bütün hoşlukları ve umulmazları ile kabullenip seviyordu…

Zaman bir tül perdesiyle ona karşı bütün ağlarını ilmek ilmek örüyordu…
Ve
O artık bir doktor ve insanlığın acılarının yanında tek başına bir kırık yürekti…

Oysa hayatı sert rüzgârlara karşı göğsü şişerek durmayasıya savrularak geçecekti…

Belki de birçok hüzünlü şarkı onunla birlik onun için çalacak gibi olacaktı sevdim dediği ilk andan itibaren…
Onun adı Aysudem’di… Bir direnç duruşuyla bakıyordu geleceğine ve de aşklarındaki hüzünlerine…