Ayşem'e - 2 Şiiri - Fuat Eriçok

gözlerimin nuruydun boş gönlümün neşesi
evimizin direği kalbimin baş köşesi
dam çöktü düştü direk son buldu zevkim neşem
sanki dünya boşaldı seninle gitti ayşe'm

yediğimde lezzet yok içtiğim zehir gibi
eski günler zihnimde akıyor nehir gibi
göl oldu göz yaşlarım hasretim bâhir gibi
elde sade düş kaldı uyandım bitti ayşe'm

bana dört evlat verdin saygılı hakikatlı
torunları severdin yekdiğerinden tatlı
yükseldin göğe erdin aziz ruhun kanatlı
osman kul bir hoş kaldı hüznün eritti ayşe'm

beslediğin inekler süt verdi peynir verdi
mis gibiydi yemekler sanki kokun sinerdi
kapılarda beklerdin yüzün her dem gülerdi
ev sensiz mayhoş kaldı balı tuz etti ayşe'm

özal’ın hükümeti koruya köprü dikti
oysa biz o cenneti bir mâbet belledikti
ele alıp sepeti domat biber ekdikti
doldurduğun o sepet tüm bereketti ayşe'm

esaret zannederler yererler evliliği
buna tercih ederler içkiyi esriliği
tanısalar bilseler senin gibi meleği
beraber geçen ömrüm tam hürriyetti ayşe'm

körün taşıdır ölüm ne yol ne adres sordu
şimdi de sana gülüm senin başına vurdu
çaresi yok bir zulüm esti tozdu savurdu.
söndü mum ev loş kaldı azrail ne’tti ayşe'm

unumuzu eledik eleğimizi astık
sensiz sanki dikenlik taşla dolu şu yastık
buluşmayı diledik gülüşüp helallaştık
sana yaraşan mekân zaten cennetti ayşe'm

ayşem ayrıyız ama bedeninden cisminden
eserken bâd-ı sabâ söz ediyor isminden
elimde kala kala cebimdeki resminden
sessiz bir gülüş kaldı o bile yetti ayşe'm

hep çektin çilemizi hakkı helâl et ayşe'm
allah affetsin bizi sen şefaat et ayşe'm
benden evlatlarından sana bin rahmet ayşe'm
can dostum faziletli kutlu iffetli ayşe'm

fâtiha okumaktan dilde tüy bitti ayşe'm
bil ki senle beraber ruhum da gitti ayşe'm

(ekim ‘02)