Ayşem Şiiri - Ahmet Mücahit Bülbül

hiçbir Ayşe’ye…

kapımı çalmadığın her gün için herkesleşiyorum
ve kopardığı çiçeğe su veren insanlara özeniyorum ben de
gecesi gündüzü belli takım elbiseli o güzelim adamlara
baş ağrılarından başka derdi olmayanlara özeniyorum

aslına bakarsan en çok sana özeniyorum Ayşe
karanfil gibi omzundan yeşeren boynunu saran gömleğe
ağzında ufaladığın sessiz harflerin hüküm sürdüğü kelimelere
seninle ilgiliyse en ufak bir çakıl taşına bile özeniyorum

çok merak ediyorum diye en uzak ülkelerini gözlerinin
uzayıp giden bir eziyetine özeniyorum bakışlarının
ıhlamur çiçeklerinin kokusuna da özeniyorum Ayşe
aynı kokuyu taşıyan evde çok sevdiğini söyledin diye bana

iskemlenin sırtına astığın entarine bile özeniyorum
her sabah güneş ışığıyla çiçek açıyor ve de rengarenk
ve son olarak senin göğsünde bir gül olmayı dileyerek
en güzel en ani en sessiz gidişlere özeniyorum Ayşe

tıpkı senin gittiğin gibi: güzel, ani ve sessiz
sana yakışacak kadar yüksek dallardan düşer gibi
özenmekten her zaman için çekineceğim
güçlü şairlerin keskin ağızlı mısraları gibi

gitmeyi bilen dedim gelmeyi ezbere söyler
kalabalıkların kulağına çalınmadan ölüm haberim
tüm kadınların ve ayşelerin hatrına
iri yağmur taneleri gibi düş kapımın önüne

bekliyorum