Ayşem 1 Şiiri - Arif Gölge

İnsafın zerresi yok mudur sende
Yakıp kül eyledin sen beni Ayşe'm
Çayırlı-çimenli bir bağdım dünde
Şimdi çöl eyledin sen beni Ayşe'm

Sevgilim bakmaya doyamıyorum
Sensizse hayatım sayamıyorum
Başka güzellere uyamıyorum
Sanki kul eyledin sen beni Ayşe'm

Sevda bahçesinde konduğum çiçek
Ben idim özünü somuran böcek
O zaman açmıştın sevgiyle kucak
Şimdi yüreğimde bal oldun Ayşe'm

Sensiz gözlerimi uyutamadım
Çaresiz gönlümü avutamadım
Yanıyom bir yudum su yutamadım
Gelip dudağınla sunsana Ayşe'm

Arif aşkın böylesini görmedi
Domurcuk gülüne elin sürmedi
Bekledi sokakta eve girmedi
Yoruldum düşüyom tut kaldır Ayşe'm