Ayşegül Şiiri - Özgür Yalçınkaya

Sisli ve yağmurlu bir hava var istanbulda,
Seninle konuştuğum zamanlar aklıma geliyor.
Ne güzeldi o günler,
Sabah ışıklarına kadar sesini dinlerdim.
Sanki yanımdaymışsın gibi muhabbet ederdik.
Ne tuhaf dimi hiç görmediğin biri ile sabaha kadar konuşurdun.
Hele bana sabah namazını kıldırdığın gün,
Benim için hayatımın en güzel günü idi.
Çocukluğunu anlatırdın bana,
Yaramazlığını sevimliliğini anlatırdın.
Ben bunları dinlerken sende ferahlık ve huzur bulurdum.
Kimsede bulamayacağım.

Seni okadar arıyorum ki her sabah kalktığım zaman telefonuma bakıyorum,
Belki bişiler olur diye.
Seni kendi ellerimle kaybettim.
Seni geri kazanabilmem için ne yapmam lazım.
Nasıl bir yola başvursam da seni kazansam.
Acı çekiyorum Ayşegül beni tekrar yaşat ve inan bana istediğin gibi olucak herşey.
Dürüstçe ve mertçe seni bekliyorum.