Ayşe ve hikâyesi Şiiri - Hasibe Atış

KARA SEVDALI AYŞE........! ! ! ! Yaklaşık onbeş yıl önceydi...... O zamanlar şehrin biraz dışında,iki katlı bir evin ikinci katında oturuyorduk.On üç,on dört yaşlarındaydım... Evimizin altından up uzak diyarlara uzanan bir yol geçiyordu,yolun altından,dağlardan kopup gelen azgın suları denize taşıyan bir dere akıyordu... Soğuk bir kış günü,evimize daha önce yüzünü hiç görmediğim bir kadın geldi; Annemle bir şeyler konuştular ve gitti... - Anne.. dedim... kimdi o kadın..? Niye gelmiş...? Annem de kadının hasta bir kızı olduğunu anlattı..... Adı: Ayşe, ''Kara sevda'' olmuş..! Götürmedikleri doktor kalmamış.! Çareyi hocalar da aramaya başlamışlar.. Okunması gereken bazı sure'ler varmış.. Bu sure'leri okuyan kadın bir haftalığına uzak bir yere gitmiş... Ayşe'nin annesi, Zenel hanım; annemden ricada bulunmuş... ''Senin kızların Kur'an okumasını biliyor,şu sure'leri aksatmasak,zahmet olacak ama,belki kızım şifa bulur''demiş. Annem de,''tabi,ne demek,yeter ki; kızın iyi olsun ''diyerek kabul etmiş... Annemle beraber,evimize on dakika mesafede olan,karayemiş ağaçları arasındaki evlerine gittik...... Kapıyı zeynel hanım açtı. İçeri girdiğimizde ağır bir kokuyla karşılaştım.. İlk dikkatimi çeken; evin içindeki çamaşır sergisi olmuştu... Fakat..! bir şey kaçmıştı gözümden....Yer yatağında yatmakta olan; yarım metre boyunda,bıyıkları ve sakalları hafif çıkmış bir delikanlı yatıyordu...! ! ! Bu,Ayşe olamazdı..! Şaşırdım kaldım..! hayatımda ilk defa,spastik özürlü bir insanı bu kadar yakından görüyordum..! Şok olmuş bir hâlde; başka bir odaya girdik..! Tüylerim diken diken olmuş; Ayşe'ye bakıyordum..! ! Kara sevda..! ! kelimesini,şarkılar da dinlemiş,şiirler de okumuştum...! Kara sevda yı bu defa; morarmış çukurlar arasından,iri,iri bakan,Ayşe'nin gözlerinde görüyordum..! ! ! ! Bir deri,bir kemik kalana kadar zayıflamıştı.Ayşe otuz yaşındaydı..... Ben sessizce tavsiye edilen sureleri okurken; annemle Zeynel hanım,koyu bir sohbete dalmışlardı..... Zeynel hanım,Ayşe'nin hiç bir şey yemediğini,arada sırada,zorlada olsa muz yediğini anlatıyordu.. Biz evden ayrılırken; Zeynel hanım Ayşe'ye''Kızım baban geldiği zaman kalkıp kapıyı açabilirmisin,bende gidip biraz ot keseyim ''dedi.Zeynel hanım aynı zamanda inek de besliyordu.... Ayşe biraz düşündü..ve..yorgun bir sesle''sen git''dedi... Evin içinde yürüyecek tâkâtı kalmamış,yemeden,içmeden yaşayan bir ölü gibiydi Ayşe...! ! Daha sonra aramızda gidip gelmeler oldu.zeynel hanım,eşi Yaşar beyle bir kaç defa bize misafirliğe gelebilecek kadar zaman bulabilmişlerdi....... .................................. Bir gün anneme..'' Anne,Ayşe niye kara sevda olmuş''diye sordum.Annem de bildiklerini anlattı: Ayşe,taş ocağında çalışan bir kamyon şöförüne aşık olmuş,birbirlerini seviyorlarmış....Fakat..! bir gün...Ayşe'nin kızkardeşi ile,kamyon şöförü kaçıp gitmişler..... Bunu bir türlü kabullenemeyen Ayşe,yataklara düşmüş.doktor,doktor gezdirmişler,fakat sonuçlar hep aynı; Teşhis:''KARA SEVDA ''Çaresiz bir hastalık...! Biz o mahallede fazla oturmadık.kısa bir süre sonra şehre taşındık....Taşındık ama Ayşe'yi aklımdan bir türlü çıkaramıyordum.... Üç dört yıl sonra bir gün annem:kızım hani bir zeynel hala vardıya,onun yatalak bir oğlu vardı,işte o ölmüş''dedi.. Dalıp,dalıp gittim geçmişe....Biz onu tanıdığımızda on dokuz yaşındaydı..Hiç yeşermeden,sararmış bir yaprak gibi kopmuştu dalından.,O gencecik delikanlı,gençliğini yaşayamadan...! Olup bitenlerden habersiz,kuş gibi uçup gitmişti cennetine... Fakat ya annesi.! evlat acısını yüreğine basan Zeynel hanımın artık tek bir düşüncesi vardı; oda,kızı Ayşe'yi biraz daha fazla yaşatabilmekti,bunun için çırpınıp durdu...... Peki ya,Yaşar bey,hiç kimsenin bilmediği bir hastalığı ciğerlerinde taşıyordu.... Bir babaydı O'. O'nun da yüreği yanmıştı..! Ne yazık ki; bu ızdıraba daha fazla dayanamamış,ve, verem olmuştu...! ! Ve bir gün Yaşar bey'in hayatını kaybettiği acı haberi aldık..! ! Fakat.! Ayşe hâlâ yaşıyordu,ve ömrü var olduğu müddetçe de yaşayacaktı..! Artık ailenin bütün yükü,üzüntüsü,kederi Zeynel hanımın omuzlarına yüklenmişti. Zeynel hanımın yüreğine derin bir keder çökmüştü..Bir anaydı O, eli öpülesi bir kadındı,bütün bu acılara sebep olan kızınıda çoktan affetmşti bile. Bir annenin yapabileceği tek şey, kızını,yavrusunu,canından kopan bir canı affedebilmekti belki de,O'da bunu yapmıştı..Ya Ayşe; onun duyguları,hisleri nasıldı acaba..? affedebilmişmiydi kızkardeşini,Kendisinin ölümcül bir hastalığa yakalanmasına vesile olan kızkardeşini,affedebilmişmiydi,,? ? ? ? ? Yaşar beyin ölümünden sonra; dört,beş yıl daha geçti. Bir gün anneme:''Anne' dedim.''hani bir Ayşe vardı ya; o hâlâ yaşıyormu? Annem de,''Evet'' dedi..''kızım onu Samsun'a dayılarının yanına göndermişler..! Şaşırdım..Çünkü; Zeynel hanım kızından asla ayrılmazdı,nasıl olmuştu da O'nu gönderebilmişti.? Acaba durumu çokmu kötüydü..? ''Ama anne '' dedim..'' O'nu annesi nasıl olmuşta göndermiş'' deyince...Annemde..''Sen bilmiyormusun,onun annesi çoktan ölmüş..dedi..! ! ! ! ! Sustum kaldım..'''keşke'' dedim..''tanımamış olsaydım O kadını, O vefakâr kadını....Eli öpülesi anayı..Dayanmamıştı kalbi ve kalp krizi sonucu kaybetmişti hayatını...! ! ! ! Ayşe,bu olup bitenleri ne kadar hissedebilmişti,bilemiyorum.Şuuru ne derece yerindeydi,bilemem.Karanlık bir tünelin içinde gibiydi O...Ne öten kuşlardan,ne açan güllerden haberi vardı..O'nun dünyasında, mevsim hep sonbahardı...! ! Kardeşini,babasını,ve annesini kaybetmişti; sevdiği adamı kaybetmenin bedelini ise; yatağa mahküm olmakla ödüyordu... Günlerce,aylarca ve yıllarca,ömrü hep yatakta geçti...! Ta ki; ecel gelinceye kadar.......! Ve bir gün; o karanlık tünelin içinden çıkıp gitmişti Ayşe..... .......................................................................... ............................................ Nasıl bir duyguydu acaba ''Kara Sevda'' neden onunla hiç konuşmadım ki; neler hissetmişti yıllar boyunca,,neler geçiyordu aklından, ben O'nun dugularını nasıl yazabilirim ki; ben hiç '' kara sevda'' olmadım ki; ! ! ! ! ! Sadece, fersiz bakışlarında gördüm; çaresizliği,ümitsizliği,öylesine bitmişti ki; öylesine tükenmişti ki,.....! ! ! ! Hiç düşünebilirmiydi,bu sevdanın kendisine bir ölüm getirebileceğini...! Ve,hiç düşünebilirmiydi,bu sevgiye başlarken,gelinliğinin beyaz bir kefen olabileceğini....! ! ! ! ! ! ! ! ! deniz yıldızı: Hasibe atış.......