Ayşe'nin Delisi Şiiri - Orhan Ekinci

Beyoğlu'nda bir yerde.
Emek Sineması önünde.
Rengarenk güllerin içinde.
Ayşe daha sekizinde.

Aşıklar gezer durur.
Kimi eli boynunda,
Kimi sevgili kolunda.
Saçları belinde Ayşe'nin

Herkes Nazlı Gül der Ayşe'ye.
Kimse bilmez adını.
Gören bir daha gelir görmeye.
O güzelliği, o endamını.

Kulağında kırmızı gülleri,
Yanağında o gamzeleri.
Ah yok mu o gülüşleri.
Ayşe sanki güller perisi.

Büyümüştür artık Ayşe.
Yirmisinde bir yerde.
Şarkılar dilinde,
Orhan, Ferdi, Müslüm'ce.

Bir Deli aşıktır Ayşe'ye.
Dönmüştür Deli Divaneye.
Ayşe sever bir ötekini.
Gamsızın önde gidenini.

Her sabah yazdığı
Bir şiiri vardır Delinin.
Bazen hüzünlendirir,
Bazen yüzü güler Ayşe'nin.

Gülleri tezgahında Ayşe'nin.
Aklında Ayşe Delinin.
Ayşe ağlayarak izler Deliyi.
O da bilir olmayacak kaderi.

Gonca gonca gülleri.
O yüzündeki masumiyeti,
Kömür karası gözleri,
Ellerinde diken izleri.

Elinde bir tesbih Delinin.
Hediyesidir Deliye Ayşe'nin.
Her tanesinde Ayşem der Deli.
Deli de bilir sevilmediğini.

Ayşe birgün kırar Deliyi.
Yırtar atar yazdığı şiiri.
Ayşe'yi kıran başka biri.
Delinin kalbi yangın yeri

Kalbi durmuştur Delinin.
Yerde o cansız bedenin.
Üstünde üç beş gazetenin.
Tükendi aşkı çaresizin.

Ayşe geçer berisinden.
Tanır Deliyi tesbihinden.
Yaşlar dökülür gözlerinden.
Kalbi ağlar derinden.

Bir elinde son yazdığı,
Bir elinde Ayşe'nin aldığı.
Dağılmıştı tesbih taneleri,
Kırılan kalbi gibi.

Notta şöyle yazar.
Ha Ayşe'nin Delisi.
Ha Delinin Ayşe'si.
Bitti bu aşk hikayesi.