Ayşe Memiş Şiirleri - Şair Ayşe Memiş

Hayat verir sevgi insana,
Nefes olur candır doğaya,
Çiçeklere,dağa,taşa, ormana,
Sevgi, yakın olmaktır yaradana.

Sevgi candır topraktaki karıcaya,

Ben limonum ekşiyim,
Ama çok lezzetliyim,
Havuç yersen dişlerin,
Bembeyaz olur senin.

Benim adım mercimek,

Giymedin giydirdin, yemedin yedirdin,
Sen ağladın bizi güldürdün annem,
Birşeyden mahrum kalmayalım diye,
Gece gündüz demeden çalıştın sen annem.

Bakkaldan bize çikolata,sakız alırdın,

Sardı yine mutsuzluk bedenimi
Gecenin gizemi korkutur oldu beni
Çare yok ruhum acı çekiyor
Taş olmuş kalbin yine yine acıtıyor

Sordunmu ruhuna ruhumu

Yetim ve öksüz kalmış şu masum çocuk,
Sokaklar umudu, kaldırımlar evi olmuş,
Elleri nasır, dünyası zindan olmuş,
Umut ışığı olalım sokak çocuklarına.

Pırıl pırıl çocuklardır aslında onlar,

Sevgin içimde bir tutsak,
Güneş gibi yakıyor bak,
Bakışların bana uzak,
Sevgin çiçek çiçek açar.

O siyah saçlarına,

Gece soğuk, ayaz, annem pencerede,
Babamı bekler, su kaynar tencerede,
Gözleri yaşlıdır, isyan etmez kadere,
Annem sen meleksin, ruhunda melek

Gerçekler acıydı, senin yaşamın kadar,

Çocuklar bir çiçektir,
Sevimlidir, şirindir,
Bizim geleceğimizdir,
Neşelidir çocuklar.

Oyun oynar, dans eder,

Kalbime kilit vurdum,
Seni arayıp, buldum,
Gözlerine hayat kurdum,
Cansın sen, canımsın.

Aldığım nefesimsin,

Kutsal görevinde eresin yükseklere,
Sensiz nasıl çağlasın, şu güzel akan dere
Çimenler kurumasın, kuzular ağlamasın,
Öğretmenim ne olur, bizi bırakıp gitme!

Sen olmayınca hayat durur bu okulda,