Ayşe Karsan Şiirleri - Şair Ayşe Karsan

Gece yok artık
Aksama kalmaz karanlığım
Gökyüzünün bütün renkleri yansır içime
Isıtır tüm boşlukları
O zaman belki salıverir

Varlığı iki dirhem
Gölgesi boşlukta
Nefes alırken zorlanan
Soluk soluğa bütün kayıplarım
Vücudumdaki her zerre iniltilere mahkum

Yıllar sonra
Kendimi dahi sakladığım
Bir mahzendin aslında
Her gün bütün korkularımı içine
Yuvarlıyordum fark etmeden
Ancak öyle uyuyabiliyordum çünkü

Bugün hava çok soğuk. Kar geliyor galiba.
Önceleri çok seviyordum karı .
Bol gürültülü ve buz kesen soğuklar en yakın dostlarım gibiydi. Camdan uğultu sesleri gelecekti ben de balkonun ucuna sıkıştırdığım koltuğumda mışıl mışıl uyuyacaktım. Favori kış kombinim.
Şimdi her uğultu duyduğumda yüreğim ürperiyor. Evleri virane edilmiş gününün çoğunu enkaz köşelerinde yitirdiği anıları ve mutluluğu arayan yalın ayak, yarı çıplak, karnı aç Filistinli çocuklar geliyor aklıma. Gelme diyorum kışa yağma diyorum kara anlamıyorlar. Bugün hava çok soğuk sadece bedenim değil ruhumda üşüyor.

Bir yer biliyorum uzaklarda
Boynu sedef gibi bükülmüş insanların
Hurma salkıntıları zülüm içinde beklemiş senelerce
Ölüm içinde ölüm sunmuş saatler
Işıklar söndürülmüş
İdam bekler melekler.

Sıkıyor baba,
Sıkıyor beni.
Günahların hançerleşip
Zırhların uçuştuğu bir zaman.
Buhranlar içinde ruhum kabarık
Pişmanlığın bir arada buluştuğu an

Yıllar geçecek belkide
Bir çok şeyi beraberinde götürerek
Geride ne bırakacak bilmiyorum
Kocaman bir boşluk ve yalnızlık
Kendi kūresine gizlenen
Görünmeyi hiç sevmeyen bir kadın

Bu satırları yazarken
Çok tereddüt ettim aslında
Ama çıkması gerekiyor artık
Bu mahşerin içimden bir şekilde
Gözlerimi sıkıca kapatıp
Kulaklarımı sonuna kadar tıkasam bile

Ben hiç böyle biri değildim
Yılmazdım
Boyun eğmezdim suyun akışına.
Susmazdım içime
Bir korkak gibi
Yumulmazdım duvar köşelerine

Ben değişmem ülkemin yoz çiçeklerini
Hiç bir bahçeye
Ne ırmağını, ne çayını
Alemin cümlesine.
İsterim sevdalı gençler
Uyumayan geceleri