Ayşe Hanım'lı hatıralarım...Düzyazı

bir Cennetti sanki Ayşe Hanımın bahçesi
türlü türlü çiçeklerin açtığı
rengarenk kelebeklerin bahar dansları yaptıkları bir Cennet..

çocuk gözlerimle ne kadar da büyüleyici bir etki yapardı bana..

bahçenin dış taraflarında badem ağaçları vardı
bahar aylarında onların gölgesinde oturmak ise ayrı bir zevkti..

Ayşe Hanım Babaannemin çocukluk arkadaşıydı
iki katlı kocaman bir evde yalnız başına yaşardı kış aylarında
bu ev bir tepenin tam üstündeydi
ve civarda başka evler olmadığından
uzaktan adeta bir ortaçağ şatosu gibi görünürdü..

bahar aylarında ise
birkaç kilometre uzakta ki
o güzelim bembeyaz eve göçerdi Ayşe Hanım..

onun gelişiyle sanki tabiatta canlanır
ve yepyeni filizlerle ona Hoşgeldin Ayşe Hanım derdi adeta
kısa sürede heryer çiçeklerle dolar,badem ağaçları yeşerir
kelebekler,kuşlar,balarıları tamamlarlardı bu cümbüşü..

Ayşe Hanımı uzun yıllar boyunca bende ölümsüz kılan özelliklerinden biriside
kendi elleriyle pişirdiği nefis orta şekerli Türk Kahvesiydi
bende onlarla beraber masaya geçer
çocuk aklımlabende isterimmmdiye mızmızlanırdım..

ve,Ayşe Hanım bu ufacık çocuğun kalbini kırmayıp kahvesinide devamlı getirirdi..

beyaz plastik kaplı demirden bir bahçe masası
ve etrafında işlemeli beyaz sandalyeleri vardı
mis gibi toprak kokan bir Cennette
ağaç gölgelerinin altında bir beton zeminde dururlardı..

bahçeyi daha da çekici yapan bir diğer etken ise
içinden akan minicik bir dere idi
bazı bölümleri benim çocuk ayaklarımla karşıya geçebildiğim kadar dardı
ağaçların arasından suya vuran güneş ışınları
suda adeta dans ederlerdi taşların üstünde
çocuk gözlerime büyüleyici gelen bu güzelliği
derenin kenarına oturur hayran hayran seyrederdim..

ve düşünüyorum da,
o zamanlar,gerçekten eşi bulunmaz zamanlarmış
ufacık bir çocuğun dahi kalbini kırmayan
eşsiz güzellikte insanların yaşadığı zamanlar..

uzun yıllar sonra dahi
saygı ve sevgi ile andığım güzel insanların çağıymış o devirler
rahmet diyemiyorum,
çünkü rahmet kaybettiklerimizin arkasından söylenir
oysa ne Babaannem nede güler yüzlü Ayşe Hanım bende asla ölmediler
geceleri uykumda yorganımı örten ellerin onların elleri olduğunu biliyorum
sıcacık sevgilerini yarım asır sonra dahi hissedebiliyorum..

çocukluğumun az sayıda ki unutulmaz güzelliklerini bana yaşatan bu iki güzel insana
bir defa daha sevgilerimi yolluyorum..

ve eminim ki,
bizim uzak sandığımız yakınlarda
onlar yine,badem ağaçlarının gölgesinde
o doyumsuz sohbetlerine devam ediyorlardır..

tarihin adeta çok eski sayfalarındaymış gibi görünen güzel insanlar
sizi seviyorum...

19.Nisan.2011.İzmir
Ali Efeoğlu